ബഞ്ചാർ വാലി വഴി, ജലോരി പാസ്സിലെ സിരോത്സർ തടാകം. പിന്നെ, ഗ്രേറ്റ് ഹിമാലയൻ നാഷണൽ പാർക്ക് (GHNP) പരിധിയിൽ പെടുന്ന ശാംഹെഡ് ഗ്രാമം. തിർത്താൻ വാലി.. etc etc

സിരോത്സറിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ, താഴ്‌വരയിലുള്ള ജിബി ഗ്രാമവും, ഒന്നോ രണ്ടോ വീടുകൾ മാത്രമുള്ള മലമുകളിലെ bhuva - thanthvi എന്ന സ്ഥലവും. മലഞ്ചെരുവിലെ സോജാ ഗ്രാമവുമൊക്കെ കണ്ട് ഒരു കിടിലൻ യാത്ര... ഈ ഭാഗത്തെ എല്ലാ സ്ഥലങ്ങളും കൂടി കാണാൻ ഡൽഹിയിൽ നിന്നും 1000 രൂപയിൽ താഴെ വണ്ടിക്കൂലിയും.. ഞെട്ടിയോ..

Yea.. everything is possible, നമ്മൾ അങ്ങു ഇറങ്ങുക എന്നതാണ് പ്രധാനം... മനസു വച്ചാൽ, എല്ലാവർക്കും സിംപിൾ ആയി ഇത്തരം യാത്രകൾ പോകാൻ കഴിയുന്ന, രീതിയും കൂടി ഈ പോസ്റ്റിന്റെ അവസാനം ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്..

ആദ്യമായി മഞ്ഞു കാണാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർക്ക്, അല്ലെങ്കിൽ വലിയ തിരക്കും ബഹളങ്ങളുമില്ലാത്ത സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യാനിഷ്ടപ്പെടുന്നവർക്ക് പറ്റിയ...

ഡൽഹിയിൽ നിന്നും മൂന്നോ നാലോ ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ടു, പോയി വരാൻ കഴിയുന്ന ചില സ്ഥലങ്ങൾ പരിചയപ്പെടുത്തട്ടെ.. ഹിമാചൽ പ്രദേശിന്റെ ഗ്രാമഭംഗി ആസ്വദിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കിൽ ഇതു വഴിയൊന്ന് യാത്ര ചെയ്യാം..

( NB: ടൂറിസ്റ്റ് സ്ഥലങ്ങളല്ല.. over expectations ഒന്നുമില്ലാതെ, വേണം ഇതു വഴിയുള്ള യാത്ര.. )

എല്ലാവർക്കും വലിയ ആഗ്രഹമായിരിക്കും മഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്നത് കാണാനും, അതിലൂടെ നടക്കാനും.. എനിക്കും അതേ പോലെയായിരുന്നു. നേരെ മണാലിയിൽ പോയാൽ ഇഷ്ടം പോലെ മഞ്ഞു കാണാൻ കഴിയുമെങ്കിലും ടൂറിസ്റ്റുകൾ ഇല്ലാത്ത ഒരു സ്ഥലമാണ്, ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി മഞ്ഞു കാണാനായി ഞാൻ തിരഞ്ഞത്..

അങ്ങനെ, നമ്മുടെ മനസ്സിന് ചേർന്ന സ്ഥലങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണങ്ങൾക്കിടയിൽ രഞ്ജീത് സിങ് എന്ന സുഹൃത്ത് വഴിയാണ് സിരോത്സർ തടാകത്തെ കുറിച്ചറിഞ്ഞത്.

ഹിമാചൽ പ്രദേശിലെ ബഞ്ചാർ - ജിബി ഗ്രാമങ്ങൾ കടന്ന് ജലോരി പാസ്സിന്റെ ഉയരങ്ങളിൽ ഒരു കുഞ്ഞു ക്ഷേത്രവും, മഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്ന ഭൂമിക്ക് നടുവിൽ ഒരു തടാകവും.. അങ്ങനെ ആ വിവര പ്രകാരം ഇക്കഴിഞ്ഞ മാർച്ച് മാസത്തിൽ അവിടെ പോയി വന്നു..

ഇതേ പോലെ, ആഗ്രഹം പേറി നടക്കുന്ന കൂട്ടുകാർ ഉണ്ടെങ്കിൽ അവർക്ക് ഈ പോസ്റ്റ് ഉപകാരമാവും എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നു..
___________________________
എങ്ങനെ കുറഞ്ഞ ചിലവിൽ ഇവിടേക്ക് എത്താം ?

ജിബി ഗ്രാമം : jibhi, Himachal Pradesh

ഡൽഹിയിൽ/ചണ്ഡീഗഡിൽ നിന്നോ മണാലിയിലേക്കുള്ള ലോക്കൽ ബസ്സു പിടിച്ചു ഔട്ട് (AUT) എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് 580/- രൂപയുടെ ടിക്കറ്റെടുക്കുക. ഡൽഹിയിൽ നിന്നും ഏകദേശം 12 മണിക്കൂർ യാത്ര.

( വോൾവോ പിടിച്ചാൽ അത്ര സമയം വരില്ല, പക്ഷേ ചിലവ് അൽപ്പം കൂടും )

ഡൽഹി "ISBT കശ്മീരി ഗേറ്റ്" ബസ്റ്റാന്റിൽ നിന്നും മണാലിക്ക് ബസ്സു കിട്ടും, നേരിട്ട് കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ ആദ്യം വരുന്ന ചണ്ഡീഗഡ് ബസ്സിൽ കയറുക. അവിടുന്ന് എപ്പോഴും മണാലി ബസ്സുണ്ട്.. പരമാവധി വൈകുന്നേരം ഡൽഹിയിൽ നിന്നും കയറുന്ന രീതിയിൽ പ്ലാൻ ചെയ്താൽ നേരം വെളുക്കുമ്പോ "ഔട്ടിൽ" എത്താം..

3 കിലോമീറ്ററോളം നീളമുള്ള ഒരു ടണൽ ഉള്ള സ്ഥലമാണത്. നമുക്ക് ഇറങ്ങേണ്ടത് ആ ടണൽ തുടങ്ങുന്ന ഭാഗത്താണ്. ബസ്സിൽ കയറിയാൽ കണ്ടക്ടറോട് അക്കാര്യം പ്രത്യേകം പറയുക. അല്ലെങ്കിൽ അവസാനിക്കുന്നിടത്തു കൊണ്ടു പോയി നിർത്തും. ( അവിടെയാണ് പ്രധാന സ്റ്റോപ്പ്.. )

അങ്ങനെ ടണലിന്റെ മുന്നിൽ ഇറങ്ങി നേരെ പോകുന്ന റോഡിൽ നിൽക്കുക. 20 മിനിറ്റ് കൂടുമ്പോൾ ബഞ്ചാർ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ബസ്സ്‌ കിട്ടും. ഇരുപത് രൂപാ ടിക്കറ്റ്.

വരുന്ന മറ്റു വണ്ടികൾക്ക് കൈ കാണിച്ചാൽ കുറച്ചൂടെ നേരത്തെ എത്താം. എനിക്ക് ഒരു പിക്കപ്പ് വാനിൽ ലിഫ്റ്റ് കിട്ടിയിരുന്നു.

പച്ചപ്പു നിറഞ്ഞ മാമലകളുടെ താഴ്വരയിലുള്ള ഒരു സ്ഥലമാണ് ബഞ്ചാർ. അവിടുത്തെ ബസ്റ്റാന്റിൽ നിന്നും ജിബിയിലേക്കും ജലോരി പാസ്സിലേക്കും തിർത്താൻ വാലിയിലേക്കുമെല്ലാം ബസ് കിട്ടും..

ഞാൻ ബഞ്ചാറിൽ എത്തുമ്പോ ജലോരി പാസ്സിലേക്കുള്ള ബസ്സ് പോയിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് ആദ്യ ദിവസം ജിബി ഗ്രാമം കാണാൻ തീരുമാനിച്ചു ജിബിയിലേക്ക് ബസ്സ് കയറി.. ടിക്കറ്റ് 10 രൂപ..

ടൂറിസ്റ്റുകളുടെ തിരക്കില്ലാത്ത ഒരു കുഞ്ഞു ഗ്രാമമാണ് ജിബി. അവിടുത്തെ ആളുകളോട് സംസാരിച്ചപ്പോ ഒരു വെള്ളച്ചാട്ടത്തെ കുറിച്ചു അറിഞ്ഞു. അങ്ങനെ പോയി നോക്കിയപ്പോ വലിയ രസം തോന്നിയില്ല..

മുകളിലേക്ക് നടന്നു കയറി കാഴ്ചകൾ കാണാൻ വഴിയുണ്ടോ എന്ന് നന്നായി അന്വേഷിച്ചപ്പോഴാണ് ഭുവാ ഗ്രാമത്തെ കുറിച്ചറിഞ്ഞത്..ജിബിയിൽ നിന്നും മുകളിലേക്ക് ഒരു മണിക്കൂർ നടപ്പുണ്ട്.

ഇവിടേക്ക് പോകേണ്ട വഴി ഒരുപാട് തപ്പിയ ശേഷമാണ് കണ്ടു പിടിച്ചത്.. അതിപ്പോ പറയുകയാണെങ്കിൽ, ജിബി വെള്ളച്ചാട്ടം എത്തുന്നതിന് 50 മീറ്റർ മുൻപായി റോഡിന് വലതു വശത്ത്, മുകളിലേക്ക് ഒരു നടപ്പ് വഴിയുണ്ട്.

അടയാളം പറയാനാണെങ്കിൽ ഒരു വാട്ടർ പൈപ്പിന് സമീപമാണ് കോണ്ക്രീറ്റിട്ട ഈ വഴി.. ( ആ വഴിയുടെ അടയാളം അറിയാനായി, "പോകുന്നു എന്ന ഉറപ്പുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം, യാത്ര തുടങ്ങിയ ശേഷം വിളിക്കുക" 9995259982  )

അതിലേ നേരെ കയറിയാൽ കുത്തനെ പടവുകളാണ്. ദേവദാരു മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് കയറിപ്പോകുന്ന സ്റ്റെപ്പുകൾ കയറും തോറും ജിബിയുടെ മനോഹര കാഴ്ചകൾ കാണാൻ തുടങ്ങും. ഏകദേശം മുകളിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും അപ്പുറത്തെ മലകളും, ജലോരി പാസ്സിലേക്കുള്ള റോഡിലുള്ള ഭുവാ ഗ്രാമവുമൊക്കെ ഒരേ ലെവലിൽ കാണാം..

ഞാൻ പോയപ്പോൾ, വഴിയിൽ വച്ച് ഭുവാ ഗ്രാമത്തിലെ ഒരു അപ്പൂപ്പനെ കണ്ടു, അങ്ങനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിൽ കയറി. മലയുടെ മുകളിലെ ചരിവിൽ മരം കൊണ്ടു നിർമിച്ച ഒരു കുഞ്ഞു വീട്. അവിടുന്നുള്ള കാഴ്ചകൾ വിവരിക്കാൻ കഴിയില്ല. അത്ര മനോഹരമാണ്..

മഞ്ഞു മൂടി കിടക്കുന്ന ജലോരി പാസ്സിന്റെ ഉയരങ്ങളും അവിടെ നിന്ന് അപ്പൂപ്പൻ എനിക്കു കാണിച്ചു തന്നു..

എന്തായാലും, ബഞ്ചാർ ഗ്രാമത്തിലുള്ള സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ലാമെന്ന് പ്ലാൻ ചെയ്തിരുന്നതിനാൽ അന്ന് വൈകിട്ടോടെ മലയിറങ്ങി.. കുറച്ചൂടെ സമയം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഭുവാ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും thanthvi യിലേക്ക് നടന്നേനെ..

( ഇനി അവിടെ പോകുന്നവർ തന്തവി ഗ്രാമവും കണ്ടേ ഇറങ്ങാവൂ... എനിക്ക് നഷ്ടമായത് നിങ്ങൾക്ക് മിസ്സാവരുത്.. )

ഈ സ്ഥലങ്ങൾ കണ്ട ശേഷം ഒന്നുകിൽ സുരക്ഷിതമായ സ്ഥലം കണ്ടെത്തി ക്യാമ്പ് ചെയ്യുകയോ, താഴേക്ക് ഇറങ്ങി ജിബിയിൽ താമസിക്കുകയോ ചെയ്യാം. ഹോം സ്റ്റേ, ക്യാമ്പിംഗ് അടക്കം അനേകം താമസ സൗകര്യങ്ങൾ ഉള്ള സ്ഥലമാണ് ജിബി..

Idea network ഇല്ല.. ജിയോ ഉണ്ട്..

ജലോരി പാസ്സും സിരോത്സർ തടാകവും
_________________________________

ബഞ്ചാറിൽ നിന്നും രാവിലെ 9 മണിക്ക് ജലോരി പാസ്സിലേക്കുള്ള ബസ്സുണ്ട്. ഈ വണ്ടി ഏകദേശം 9 15 ഓടെ ജിബിയിൽ എത്തിയേക്കാം..

അതിമനോഹരമായ കാഴ്ചകളിലേക്കാണ് ഈ യാത്ര. വളവുകളും കയറ്റങ്ങളും കയറി ജലോരി പാസ്സിന്റെ ഉയരങ്ങളിലേക്ക്.. ഈ യാത്രയിൽ ബസ്സിന്റെ വലതു ഭാഗത്ത് ഇരിക്കുക..

( ജലോരി പാസ്സിൽ മഞ്ഞു വീഴ്ച്ചയുള്ള ചില ദിവസങ്ങളിൽ ഈ ബസ്സ് ഓടാറില്ല. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ബഞ്ചാറിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും വണ്ടി പിടിച്ചാലേ പോകാൻ കഴിയൂ.. )

വഴിയിൽ സോജാ എന്നൊരു ഗ്രാമമുണ്ട്. സമയമുള്ളവർക്ക് ഒരു ദിവസം അവിടെ താമസിക്കാം.. ( ഞാൻ ഫാമിലി ആയിട്ട് പോകാൻ ലിസ്റ്റ് ചെയ്ത ഒരു സ്ഥലമാണ് സോജാ )

ഒരു മലയുടെ ചരിവിൽ കുറച്ചു വീടുകൾ മാത്രമുള്ള കുഞ്ഞു ഗ്രാമം. അവിടെ നിന്നു നോക്കിയാൽ നേരത്തെ കയറിയ ഭുവാ മല കാണാം.. വല്ലാത്തൊരു സൈലൻസ് അനുഭവപ്പെട്ട സ്ഥലമാണ് സോജാ..

എങ്ങോട്ടു നോക്കിയാലും മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ. ദേവദാരു മരങ്ങൾ നിറഞ്ഞ താഴ്വരകൾ. താഴേക്ക് തട്ടു തട്ടായി കിടക്കുന്ന കൃഷിയിടങ്ങൾ. അങ്ങനെ മനസ്സിന് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരുപാട് സംഗതികൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞു.. അവിടുന്ന്..

സോജാ കടന്നു വീണ്ടും മുകളിലേക്കു കയറും തോറും മഞ്ഞിന്റെ മേലാപ്പണിഞ്ഞ ജലോരി പാസ്സ് കണ്ടു തുടങ്ങും. ദേവദാരു മരങ്ങൾ നിറഞ്ഞ വഴികളിലൂടെ മുകളിലേക്ക് ചെല്ലും തോറും, അവിടവിടായി മഞ്ഞു വീണു കിടക്കുന്ന കാഴ്ചയും...

യാത്രയുടെ അവസാന ഭാഗം ആകുമ്പോഴേക്കും പൂർണമായും മഞ്ഞു വീണു കിടക്കുന്ന വഴിയോരങ്ങൾ മനസ്സിന് നൽകുന്ന സന്തോഷം ചെറുതല്ല.. ആദ്യമായി മഞ്ഞു കാണാൻ തിരഞ്ഞെടുത്ത സ്ഥലം എനിക്ക് ഒരുപാട് ഇഷ്ടമായി..

ജലോരി പാസ്സിൽ ബസ്സിറങ്ങിയ ശേഷം, ഇടതു വശത്തേക്ക് 5 കിലോമീറ്റർ നടപ്പുണ്ട് സിരോത്സർ തടാകത്തിലേക്ക്.. അവിടെ ആരോടെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ വഴി പറഞ്ഞു തരും..

താരതമ്യേന എളുപ്പത്തിൽ നടക്കാൻ കഴിയുന്ന വഴിയാണ്. ഇവിടെ കൂട്ടിന് വേറെ ആളുകളെയും കാണാൻ കഴിയും. പലതരം കാഴ്ചകൾ കണ്ടു നടന്നു നടന്ന് അവസാനം എത്തുന്നത് മഞ്ഞിനാൽ മൂടപ്പെട്ട പ്രദേശത്തേക്കാണ്..

ആദ്യമായി മഞ്ഞിൽ കാൽ ചവിട്ടിയ സിരോത്സർ പരിസരം, മറക്കാനാവാത്ത ഓർമ്മകൾ സമ്മാനിച്ച ഭൂമി... <3

ആ നടപ്പ് ചെന്നവസാനികുന്നത് മനോഹരമായ സിരോത്സർ തടാകത്തിലാണ്. അതിന്റെ ചുറ്റുമുള്ള നടവഴിയിലൂടെ മുഴുവൻ നടന്നു കാണാം. തടാകത്തിന്റെ മുകളിലേക്ക് മഞ്ഞിലൂടെ നമുക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള അത്രയും ഹൈക്ക് ചെയ്യാം.

മനുഷ്യരുടെ കാൽപാദങ്ങൾ പതിയാത്ത ഫ്രഷ് മഞ്ഞിലൂടെ ആവുന്ന അത്രയും എൻജോയ് ചെയ്യാം..

വിന്റർ സമയങ്ങളിൽ ഇവിടെ പോയാൽ പരമാവധി വൈകിട്ട് 3 മണിക്കെങ്കിലും തിരിച്ചു ജലോരി പാസ്സിൽ എത്താൻ ശ്രമിക്കണം.. കാരണം, സ്‌നോഫോൾ തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ റോഡ് ബ്ലോക്കാവും..

ജലോരിയിൽ നിന്നും ബഞ്ചാറിലേക്ക് വൈകിട്ട് ഒരു ബസ്സുണ്ടെന്നാണ് അറിഞ്ഞത്. ( പോകുന്ന വഴി തന്നെ സമയം കൃത്യമായി അന്വേഷിച്ച് അറിഞ്ഞ ശേഷം പോകുക.. )

അങ്ങനെ ആ ബസ്സിൽ തിരികെ വന്നു ജിബിയിലോ ബഞ്ചാറിലോ താമസിക്കാം.

Mobile network വളരെ കുറവാണ്. ഇടയ്ക്ക് കിട്ടും..
____________________
Another option from jalori pass :

 ജലോരി പാസ്സിൽ നിന്നും നേരെ നർകന്ത എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് വല്ല വണ്ടിയും കിട്ടുമോ എന്നന്വേഷിക്കാം.. കിട്ടുമെങ്കിൽ,

ഷിംല - റെക്കോങ് പിയോ റൂട്ടിൽ പോയി കയറാം. നർകന്തയിലെ ഹാട്ടൂ പീക്ക് കാണാം. ഒന്നുകിൽ റെക്കോങ് പിയോ ഭാഗത്തേക്ക് യാത്ര ചെയ്ത് ആ ഭാഗം explore ചെയ്യാം..

അല്ലെങ്കിൽ കുഫ്രി ഏരിയ ഒക്കെ കണ്ടു ഷിംലയിലേക്ക് യാത്ര തിരിക്കാം. അവിടുന്ന് ടോയ് ട്രെയിൻ പിടിച്ചു കൽക്ക എന്ന സ്ഥലം വഴിയോ / ബസ്സിൽ ചണ്ഡീഗഡ് വഴിയോ തിരിച്ചു വരാം...
____________________
Usual plan : ജലോരിയിൽ നിന്നും താഴെ ബഞ്ചാർ വരിക, then..

തിർത്താൻ വാലി..

ബഞ്ചാർ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും തിർത്താൻ വാലിയിലേക്ക് ബസ്സുകളുണ്ട്. മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ ഉള്ള സ്ഥലമാണത്.. Great Himalayan National Park ( GHNP ) ൽ പെടുന്ന പ്രദേശം. അവിടുന്ന് നമുക്ക് തന്നെ കയറിപ്പോകാൻ കഴിയുന്ന പല ട്രെക്കിങ്ങ് പാതകളുമുണ്ട്. അവിടെ ചെന്ന ശേഷം ലോക്കൽ ആളുകളോട് അന്വേഷിച്ച ശേഷം തീരുമാനിക്കാം..

ഈ അടുത്ത് Youtubil ലോ മറ്റോ ഒരു വീഡിയോ കണ്ടിരുന്നു. ഒരു സോളോ യാത്രികൻ ഒറ്റയ്ക്ക് ഏതൊക്കെയോ വഴികൾ കയറി മഞ്ഞു നിറഞ്ഞ ഒരു കിടിലൻ സ്ഥലത്ത് എത്തിയ സ്റ്റോറി. തിർത്താൻ വാലിയിൽ നിന്നാണ് അതും..

അപ്പോ, തിർത്താൻ വാലിയിൽ പോകുക. ഒരു ദിവസം ഏതെങ്കിലും ഹോം സ്റ്റെയിൽ താമസിച്ച ശേഷം, അവിടെയുള്ള ആളുകളോട് അന്വേഷിച്ചറിഞ്ഞ ശേഷം ലോക്കൽ റൂട്ടുകളിലൂടെ ഏതെങ്കിലും വഴികൾ തേടി മനസ്സിന് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് പോലെ അലയാം.. ( ഇതേ രീതിയിലാണ് നേരത്തെ പറഞ്ഞ ഭുവാ- തന്തവി ഗ്രാമങ്ങൾ കണ്ടു പിടിച്ചത്.. )

വലിയ പ്രതീക്ഷകളില്ലാതെ, കിട്ടുന്ന അനുഭവങ്ങൾ ആസ്വദിച്ചു യാത്ര ചെയ്യുന്നവർ ഈ option തിരഞ്ഞെടുക്കുക..

ശാംഗഡ് ഗ്രാമം, ( Shangarh )
________________________

യാത്രയിൽ എനിക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട സ്ഥലം. കിടിലൻ കാഴ്ചകൾ നിറഞ്ഞ ഹിമാലയൻ മലനിരകൾക്കു സമാന്തരമായി, മനോഹരമായ ഒരു പുൽത്തകിടി.. ഇതാണ് ശാംഗഡ്..

ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും പോയിരിക്കേണ്ട സ്ഥലമാണ് ഈ സുന്ദരമായ പുൽമേട്. വിന്ററിൽ അവിടം മുഴുവൻ മഞ്ഞു പെയ്തു നിൽക്കും. June july മാസങ്ങളിൽ നല്ല പച്ച പുല്ലും.... ഫാമിലി ആയും, ഹണിമൂണിനും ഒക്കെ പോകാൻ പറ്റിയ സ്ഥലമാണിത്..

ഏറ്റവും വലിയ പ്രത്യേകത ആയി തോന്നിയത്, അവിടുത്തെ ശാന്തത തന്നെയാണ്. പൂർണ്ണ നിശബ്ദമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ കിളികളുടെ ചിലമ്പലും കേട്ട് ഹിമാലയം നോക്കി ഇരിക്കണം.. ന്റെ സാറേ.. ഒന്നും പറയാനില്ല. കിടു..

മനസ്സും ശരീരവും ഒരേ പോലെ refresh ആയ നിമിഷങ്ങളിൽ ഓരോരോ കിനാവും കണ്ട് അവിടെയിരുന്നത് വല്ലാത്തൊരു അനുഭൂതിയായിരുന്നു.. യാതൊരു expectation നുമില്ലാതെയാണ് ഞാൻ അവിടെയെത്തിയത്.. അതിനാൽ കണ്ട കാഴ്ചകൾ മുഴുവൻ എനിക്ക് ബോണസ് ആയിരുന്നു.. അതേ പോലെ തന്നെ നിങ്ങളും over expectations ഇല്ലാതെ പോയി അവിടുത്തെ നിശബ്ദത അനുഭവിക്കുക..

അവിടേക്ക് പോകാനായി,
ബഞ്ചാറിൽ നിന്നും നമ്മൾ ആദ്യം വന്ന ഔട്ടിലേക്ക് (aut) ബസ് കയറുക.

( ഈ യാത്രയുടെ തുടക്കത്തിൽ ആദ്യം ഔട്ടിൽ നിന്ന് ബഞ്ചാറിലേക്കണല്ലോ പോയത്. If, അവിടെ പോകാതെ നേരിട്ട് ശാംഗഡിലേക്ക് പോകാനാണെങ്കിൽ ഇതു പോലെ പോകാം )

ഒന്നുകിൽ ടണലിന്റെ മുന്നിൽ ഇറങ്ങാം, അല്ലെങ്കിൽ അതും കടന്നു നേരെ ഔട്ട് ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്നാൽ സെയ്ഞ്ച് ( seinch ) ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ബസ്സ് കിട്ടും 20 രൂപ ടിക്കറ്റ്. അരമണിക്കൂർ യാത്ര..

സെയ്ഞ്ചിൽ നിന്നും ഞായറാഴ്ച്ച ഒഴികെയുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ വൈകുന്നേരം 4:30 ന് ഷാംഗഡിലേക്ക് ബസ്സുണ്ട്. ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ യാത്രയ്ക്ക് 50 രൂപയിൽ താഴെയാണ് ടിക്കറ്റ്.  അല്ലെങ്കിൽ സെയ്ഞ്ചിൽ നിന്നും ഒരു ബൊലേറോ വിളിക്കാം. 700 രൂപയ്ക്ക് അവർ കൊണ്ടു വിടും..

അന്നത്തെ ആ ദിവസം ഞാൻ മാത്രമായിരുന്നു അവിടെ സന്ദർശിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നത്. നേരത്തെ പറഞ്ഞ സുഹൃത്ത് രഞ്ജീത് വഴി അവിടെയുള്ള തേജാ ഭായ്ടെ നമ്പർ കിട്ടിയിരുന്നു..  അങ്ങനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിൽ അന്നത്തെ രാത്രി താമസിച്ചു.. മണ്ണിൽ ചുട്ടെടുക്കുന്ന ടൂറോ എന്ന ലോക്കൽ വിഭവവും കഴിച്ചുള്ള ഹോം സ്റ്റെയ്ക്ക് 500/- രൂപ ആയി..

അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിലെ താമസം ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. കാരണം, തേജാ ഭായ്ടെ ആദിത്യ മര്യാദ തന്നെ. ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മാത്രം സംസാരിക്കുന്ന ആ മനുഷ്യൻ ഒരു കൂട്ടുകാരനെ പോലെ എന്നെ പരിഗണിച്ചു.. അവിടുത്തെ കഥകൾ പറഞ്ഞും ഫോട്ടോ എടുക്കാനുൾപ്പെടെ എല്ലാ സഹായത്തിനും കൂടെ നിന്നും, ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് നല്ലൊരു സുഹൃത്തായി മാറി..

ഹണിമൂണിനു പറ്റിയ ഒരു വീട് കൂടി മുകളിൽ ഉണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നു. അതല്ലാതെ വേറെ സ്റ്റേ ഓപ്ഷൻസ് ഉണ്ടോ എന്നറിയില്ല. ഹോട്ടലോ കടകളോ ഒന്നും തന്നെയില്ല. തേജാ ഭായ് തന്നെ ഒരു വീട് പണിയുന്നു എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നു. അതിപ്പോ ഏകദേശം പ്രവർത്തനം തുടങ്ങി കാണും..

എന്തായാലും അവിടേക്ക് പോകുന്നെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തിനെ വിളിക്കാം..
+919816731367. ആൾക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് കുറച്ചു പ്രശ്നമാണ്.. കേരളത്തിൽ നിന്നാണെന്നോ എന്റെ സുഹൃത്താണെന്നോ പറയുക.. ബാക്കി എല്ലാം ആൾ നോക്കിക്കോളും..

അവിടുന്ന് തന്നെ GHNP യിലെ ഒരുപാട് ട്രെക്കിങ്ങ് റൂട്ടുകൾ ഉണ്ട്. സമയവും സന്ദർഭവും അനുസരിച്ചു, തേജാ ഭായ്ടെ സഹായത്തോടെ ലോക്കൽ പോർട്ടർമാരെ സംഘടിപ്പിച്ചു ട്രെക്ക് ചെയ്യാം..

ശാംഗഡിൽ നിന്നും തിരിച്ചു സെയ്ഞ്ചിലേക്ക് രാവിലെ 9 മണിക്ക് ഒരു പിക്കപ്പ് വാൻ പോകുന്നുണ്ട്. 50 രൂപയാണ് ചാർജ്. വണ്ടി വരുന്ന സ്ഥലം തേജാ ഭായ് പറഞ്ഞു തരും.. അല്ലെങ്കിൽ ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കുക. അങ്ങനെ ആ വണ്ടിയിൽ കയറി സെയ്ഞ്ചിൽ വന്ന ശേഷം അവിടുന്ന് ഔട്ട് ബസ്സ് പിടിക്കുക..

മണാലി ഭാഗത്തേക്ക് പോകാനാണെങ്കിൽ കുളു വഴി ബസ്സ് കിട്ടും, തിരിചു വരാനാണെങ്കിൽ ഔട്ടിൽ നിന്നും മണ്ഡി ബസ്സിൽ കയറുക.. അവിടുന്ന് സമയം പോലെ ഡെൽഹിയോ ചണ്ഡീഗഡോ ബസ്സ് പിടിച്ചു വരാം..

തിർത്താൻ വാലി ഒഴിച്ചുള്ള സ്ഥലങ്ങൾ ഞാൻ നാല് ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ടാണ് കണ്ടത്..

_______________________
ലീവില്ല, ഒരുപാട് പൈസ കയ്യിലില്ല.. ഇതൊക്കെയാണ് പലരുടെയും പ്രശ്നങ്ങൾ.. എന്നാൽ, വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടില്ലാതെ യാത്ര പ്ലാൻ ചെയ്യാൻ ഒരു ഐഡിയ കൂടി പറയട്ടെ..

ജോലിക്കിടയിലും യാത്രകൾ ചെയ്യാൻ എവിടുന്നാടാ സമയം എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരമാണിത്....!!!!

ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. ഓരോ മാസവും ഏകദേശം കയ്യിലുള്ളത് പോലെ
1000-1500 രൂപ paytm പോലെയുള്ള ബുക്കിംഗ് app'ൽ ഇടും.

ഏകദേശം 2500-3000 രൂപ ആകുമ്പോ, 3 മാസം മുന്നിൽ possible ആയ ഏതെങ്കിലും ഡേറ്റിൽ ഡൽഹിയിലേക്ക് ഫ്ലൈറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തിടും.. ഓഫീസിൽ ലീവും പറയും..

( ഈ ഫ്ലൈറ്റ് ഇങ്ങനെ എടുക്കുന്നതിന്റെ ഏറ്റവും ഗുണം, ഒരുപാട് ലീവ് എടുക്കേണ്ട എന്നത് തന്നെയാണ്. ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യാൻ എടുക്കുന്ന നാലര ദിവസത്തെ LOP/leave value + train ticket & other expenses കണക്കു കൂട്ടിയാൽ ഏകദേശം ഇത് തന്നെ ആയിരിക്കും നല്ലത്.. ലീവും ദിവസവും പ്രശ്നമില്ലാത്തവൻ ട്രെയിനിൽ യാത്ര പ്ലാൻ ചെയ്യുക..)

അടുത്ത രണ്ടു മാസങ്ങളിൽ സേവ് ചെയ്യുന്ന പൈസ കൊണ്ട് റിട്ടേൺ ടിക്കറ്റും ബുക്ക് ചെയ്യും.. അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടുമുള്ള ടിക്കറ്റ് എടുത്തു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ആശ്വാസമായി..

പിന്നെ നമുക്ക്, വണ്ടിക്കൂലിയും, ബാക്കി ചിലവും മാത്രം നോക്കിയാൽ മതിയല്ലോ.. ഈ ഒരു രീതി  തുടർന്നാൽ 6 മാസത്തിൽ ഒരിക്കൽ ഓരോ യാത്രകൾ ചെയ്യാൻ കഴിയും.. വമ്പൻ സേവിങ്‌സിന്റെ ആവശ്യവും ഇല്ല..

ഈ രീതിയിൽ മൂന്ന് യാത്രകൾ ചെയ്തതിന്റെ അനുഭവത്തിലാണ് ഞാൻ പറയുന്നത്..

"മറ്റുള്ളവരുടെ യാത്രാ പോസ്റ്റുകൾ കണ്ടു കൊതിക്കാനല്ല, സ്വയം യാത്രകൾ ചെയ്യാനാണ് ഇഷ്ടം" എന്ന് നെഞ്ചിൽ കൈ വച്ച് എല്ലാവരും പറയണം..

അപ്പൊ ഇനി മുതൽ വലിയ budget റെഡി ആകില്ല എന്നു കരുതി യാത്ര പോകാതെ ഇരിക്കേണ്ട.. Yes.. it's possible.. നമ്മൾ വിചാരിച്ചാൽ നടക്കും ന്നേ... ഇതേ പോലെ ചെറിയ പൊടികൈകൾ പ്രയോഗിച്ചാൽ സിംപിൾ ആയി യാത്രകൾ ചെയ്യാം..

ഈ പോസ്റ്റ് എല്ലാവർക്കും ഉപകാരമാവും എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ നിർത്തുന്നു..
അപ്പൊ എങ്ങനാ... ഇപ്പോ തന്നെ പ്ലാനിങ് തുടങ്ങുവല്ലേ... :)

ജൂലൈ എട്ട്- തണുത്തുറഞ്ഞൊരു പ്രഭാതം : "ചൈനാ രാജ്യത്തോടു തൊട്ടു ചേർന്ന് മഞ്ഞു മലകൾക്കു ചാരെ... ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലെ ബാസ്‌പാ നദിക്കരയിൽ നാട്ടിയ കൂടാരത്തിലെ സുഖനിദ്രയിൽ നിന്നും കണ്ണു തുറന്നു..."

 ഇന്ത്യയുടെ അവസാന ഗ്രാമത്തിലെ സൂര്യോദയം കാണാനായി തണുത്തു മരവിച്ച കൈകളാൽ ടെന്റു തുറന്ന ഞാൻ ഞെട്ടി. നേരം പുലർന്നിരിക്കുന്നു. പടച്ചോനെ, എന്തുറക്കമാ ഞാനുറങ്ങിയത്. റെക്കോങ് പിയോയിലേക്കുള്ള ബസ്സ് പോയിക്കാണുമല്ലോ. ഞെട്ടിപ്പിടഞ്ഞു മൊബൈലെടുത്തു നോക്കിയപ്പോ സമയം അഞ്ചു മണി ആയിട്ടുള്ളൂ. സംശയം തോന്നി വാച്ചിൽ നോക്കിയപ്പോ അതിലും അഞ്ചു തന്നെ. വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല. എന്നാലും ഇതെങ്ങനെ ??

എന്റെ സംശയങ്ങൾക്ക് ഉത്തരമെന്നോണം, പാതി തുറന്ന വാതിലിലൂടെ ബാസ്‌പാ നദി പതഞ്ഞൊഴുകുന്നതു വ്യക്തമായി കാണാം. അതിനപ്പുറം ഇന്നലെ ഞങ്ങൾ നടന്ന പാലവും പച്ചപ്പു നിറഞ്ഞ മരക്കൂട്ടങ്ങളും. അതേ..!!! സമയം അഞ്ചായപ്പോഴേക്കും അന്തരീക്ഷം നന്നായി തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..

 ടെന്റിൽ നിന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ കാൽപാദം വച്ചത് രാത്രിമഞ്ഞിനാൽ നനഞ്ഞു കിടക്കുന്ന പുൽത്തകിടിയിലേക്കാണ്. ഐസു പോലെ തണുത്ത ഭൂമിയിൽ ഉള്ളം കാലു പതിഞ്ഞതും, ശരീരമാസകലം ഒരു കോരിത്തരിപ്പ്. അതോടെ ഉറക്ക ക്ഷീണവും മാറി..

 പുലർമഞ്ഞു പെയ്യുന്ന പ്രഭാതത്തിൽ മഞ്ഞുമലകളും കണ്ടു കൊണ്ട് നിൽക്കാൻ എന്താ രസം. ഏതോ സ്വപ്ന ലോകത്തെന്ന പോലെയൊരു പ്രഭാതം. ഈ ഗ്രാമത്തിന് കവചമായി നിൽക്കുന്ന പർവ്വതങ്ങളുടെ ചുവടുഭാഗം മൂടൽ മഞ്ഞിനാൽ മറഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. ബാസ്‌പാ നദിക്കപ്പുറമുള്ള മരങ്ങൾ കോടയാൽ കുളിച്ചു നിൽക്കുന്ന കാഴ്ച്ച കണ്ണിന് വല്ലാത്ത കുളിർമ്മ തന്നെ..

 വീട്ടിൽ നിന്നും ആയിരക്കണക്കിന് കിലോമീറ്ററുകൾ അകലെയായി, ഈ ഹിമാലയൻ ഗ്രാമത്തിൽ ഞാനിങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്. തണുത്തിട്ട് കൈകൾ മരച്ചിരിക്കുന്നു. ഓരോ നിശ്വാസത്തിലും പുക പോലെ മഞ്ഞിന്റെ നിർഗ്ഗമനം..

പ്രഭാതത്തിൽ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമം കൂടുതൽ സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നു. ഈ മരങ്ങൾക്കു നിറം വർധിച്ചതു പോലെ. നീലാകാശത്തെ പകുത്തു നിൽക്കുന്ന ഹിമാലയൻ നിരകൾ വശ്യമായ ചാരുതയോടെ നിൽക്കുന്നതു കാണാൻ എന്താ ഭംഗി...

ഇതൊക്കെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞത് വലിയൊരു ഭാഗ്യം തന്നെ. ഒരു പ്രതീക്ഷയുമില്ലാതെ പുറപ്പെട്ട യാത്രയിൽ വഴിത്തിരിവായത് റെക്കോങ് പിയോ ബസ്റ്റാന്റിൽ കണ്ടൊരു ബോർഡാണ്. അങ്ങനെ ആ ബസ്സു പിടിച്ച് ഞാനിവിടെത്തി..

എന്തായാലും ഇനിയെനിക്കു തിരിച്ചു പോകണം. എന്റേതു മാത്രമായ ആഗ്രഹങ്ങളിലേക്ക്. സ്വപ്നങ്ങളിലേക്ക്.. മനസ്സിന്റെ വിചാരങ്ങളിലൂടെ ഉരുത്തിരിഞ്ഞ തലതിരിഞ്ഞൊരു കിനാവിലേക്ക്.. അതേ...

ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെ പോസ്റ്റോഫീസന്ന നിയ്യത്തുമായി ഇറങ്ങിയ ഒരു മജ്‌നൂനാ. എങ്ങനേലും അവിടെയെത്തണം, പാതി ജീവൻ എനിക്കായി കാത്തുവച്ച..!! ന്റെ പെണ്ണിനൊരു കത്തെഴുത്തണം. ഖൽബിന്റെ ഉള്ളിൽ മുളച്ച മോഹങ്ങൾ, അവയെന്നിൽ വല്ലാത്തൊരു ഊർജ്ജം നിറച്ചിരിക്കുന്നു. ആഗ്രഹങ്ങൾ ഒരു മഴയായി വർഷിച്ചപ്പോൾ ഒന്നും നോക്കാതെ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചവനാ..

ഭാഷയറിയാതെ, ദേശം പിടിയില്ലാതെ, കണ്ണിൽ കാണുന്ന കാഴ്ചകളിൽ മുഴുകി, മനസ്സിന്റെ പ്രതീക്ഷയിൽ വിശ്വാസമർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് എവിടെ എത്തുമെന്നറിയാത്ത ഈ യാത്ര..!!

 ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള വഴികൾ മാറിയിരിക്കുന്നു, ചുരങ്ങൾ പലതും താണ്ടിയിരിക്കുന്നു. മനസ്സിന്റെ ഇഷ്ടം പിന്തുടർന്നാണ് ഞാനിപ്പോ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിൽ നിൽക്കുന്നത്. എങ്ങനെയോ ഇവിടെ എത്തിപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യാ രാജ്യത്തിന്റെ അറ്റത്തായി, ചൈനാ അതിർത്തിയിൽ..

ഇപ്പോഴിങ്ങനെ ഓർക്കുമ്പോ വല്ലാത്തൊരു പേടി പോലെ. ഇത്ര ദൂരം ആദ്യമായിട്ട് യാത്ര ചെയ്യുന്നതു കൊണ്ടാണോ ?? അറിയില്ല.. ചെറിയൊരു ടെൻഷൻ ഫീൽ ചെയ്യുന്നു. മൊബൈലിന് റേഞ്ചു പോയിട്ട് 24 മണിക്കൂർ ആവാൻ പോകുന്നു. ഇനി അതാണോ കാരണം ? അറിയില്ല...!!

എത്രയും പെട്ടെന്ന് ആ ബസ്സു പിടിക്കണം. റെക്കോങ് പിയോയിൽ ചെല്ലണം. സ്പിതി വാലിയിലേക്ക് പോകാൻ വണ്ടി കിട്ടുമോ ? അറിയില്ല. എങ്ങനേലും എനിക്ക് അവിടെയെത്തണം. വേഗം രഘുവിനേയും വിളിച്ചുണർത്തി, തണുത്തു മരവിച്ച കൈകളാൽ എങ്ങനെയോ ടെന്റ് മടക്കി ബാഗിലാക്കി ഈ യാത്ര തുടരുകയാണ്..

 ഒരായുസ്സു മുഴുവൻ ഓർക്കാൻ സുന്ദരമായ ഓർമ്മകൾ തന്ന ഈ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് അവസാനമായി ഒന്നൂടെ കണ്ണോടിച്ചു. എന്തു രസമായിരുന്നു ഇന്നലെ അനുഭവിച്ച നിമിഷങ്ങൾ. കിനാവിൽ ഞാൻ കണ്ട ആഗ്രഹങ്ങൾ പുലരുന്ന യാത്രയിലെ അപ്രതീക്ഷിത തീരുമാനം എന്നെയീ ഗ്രാമത്തിലെത്തിച്ചു. കൂട്ടിന് രഘുവിനെ കിട്ടി, ഞങ്ങളൊരുമിച്ചു ബാസ്‌പാ നദിക്കരയിൽ കൂടാരം കെട്ടി..

ഖൽബിൽ ഞാൻ കണ്ട കിനാവുകളും അവളുടെ ഓർമ്മകളും കൂടിയിണങ്ങിയ നിമിഷങ്ങളിൽ ഞാൻ ജീവിക്കുകയായിരുന്നു. ഒരെഴുത്തിലും വിവരിക്കാനാവാത്ത അനുഭവങ്ങൾ, അവയിലൂടെ ഞാൻ നടന്നു..

ബാസ്‌പാ നദിയും കടന്ന്, ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിന്റെ കാണാ കാഴ്ചകൾ തേടി. അവസാനം ഒരു മാന്ത്രിക നിമിഷത്തിൽ കണ്ട ചന്ദ്രോദയവും മഞ്ഞുമലയുടെ പ്രതിഫലനവും ഇപ്പോഴും മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു..

സമയം 06:30-

"ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും ഒരുപറ്റം ഗ്രാമവാസികളെയും, ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചു കൊണ്ട് റെക്കോങ് പിയോയിലേക്കുള്ള കുഞ്ഞു ബസ്സ് നിരങ്ങി തുടങ്ങി..."

 ബസ്സിൽ നിറയെ ഗ്രാമവാസികളാണ്. ചുവപ്പും പച്ചയും നിറമുള്ള കിന്നോരി തൊപ്പി ധരിച്ച ഗ്രാമീണർ. സാങ്ല വാലിയിലെ കൃഷിയിടങ്ങളിലേക്കു പോകുകയാണിവർ. പൊന്നുവിളയുന്ന വസന്ത കാലത്ത് എല്ലു മുറിയെ പണിയെടുക്കണം. എങ്കിലേ ശൈത്യകാലം തരണം ചെയ്യാനുള്ള ധാന്യങ്ങളും മറ്റു ഭക്ഷണ സാധനങ്ങളും തരപ്പെടൂ. പ്രായമായവരുടെ മുഖത്ത് ചുളിവിന്റെ പാടുകൾ കാണാമെങ്കിലും ജ്വലിക്കുന്ന കണ്ണുകളിൽ പതിന്മടങ്ങ് ഊർജ്ജസ്വലത.

ഇതൊക്കെ കാണുമ്പോഴാണ് നമ്മുടെ സൗഭാഗ്യങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുന്നത്. അനുഗ്രഹീതമായൊരു ജീവിതം ലഭിച്ചിട്ടും, ചെറിയ കുറ്റവും കുറവും ചികഞ്ഞു പിടിച്ചു ജീവിതത്തെ പഴിക്കുന്നവർ ഇവിടേക്കൊന്നു വരണം. വർഷത്തിൽ ആറു മാസവും മഞ്ഞിനടിയിലാവുന്ന ഗ്രാമത്തിലെ ആളുകളെ കാണണം. അവരുടെ ജീവിതം അടുത്തറിയണം. നെഞ്ചിൽ കൈ വച്ചു പറയാൻ കഴിയും, നമ്മളൊക്കെ എന്തു മാത്രം ഭാഗ്യം ചെയ്തവരാണെന്ന്..

 വിരസമായ പകലുകളിൽ ഞാൻ കണ്ടിരുന്ന കിനാവുകളിൽ ഇങ്ങനൊരു യാത്രയുണ്ടായിരുന്നു. നൂലു പൊട്ടിയ പട്ടം പോലൊരു യാത്ര.. പരിമിധികളില്ലാത്ത യാത്ര.. എങ്ങോട്ടാണോ മനസ്സു പറയുന്നത്, അവിടം നേരിൽ കാണാനായി ഒരു യാത്ര..

 അന്നൊക്കെ എനിക്കതെല്ലാം നടക്കാ സ്വപ്നങ്ങളായിരുന്നെങ്കിൽ, ഇന്നിപ്പോ അതെല്ലാം യാഥാർഥ്യമാവുകയാണ്. സ്വപ്നവും സത്യവും തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത അനുഭൂതിയിൽ കർച്ചം പാസ്സിന്റെ ഭീതിപ്പെടുത്തുന്ന ഓരോ വളവുകളും വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ അനുഭവിക്കുകയാണ്. വലതു വശത്ത് തൂവെള്ള നിറമുള്ള പാറക്കെട്ടുകൾ, ഇടതു ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കിയാൽ ചെങ്കുത്തായ താഴ്ച്ചയും താഴെ അരഞ്ഞാണം പോലെ ബാസ്‌പാ നദിയും കാണാം.

 ഡ്രൈവറിപ്പോ നല്ലൊരു കിന്നോരി ഗാനം വച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ യാത്രയ്ക്ക് പറ്റിയ പാട്ടു തന്നെ. വണ്ടി ഓരോ കുഴികളിൽ ചാടുമ്പോ യാത്രക്കാർ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ആടുന്നത് പോലും ഈ പാട്ടിന്റെ താളത്തിന് ചേർന്നത് പോലെ. അപകടകരമായ വഴിയും, ഈ പഴയ ബസ്സും, ഡ്രൈവറുടെ ചാരെ എരിയുന്ന ചന്ദനത്തിരിയുടെ ഗന്ധവും, കിന്നോരി ഗാനത്തിന്റെ ഈണവും ഈ ഗ്രാമീണരുടെ സംസാരവും ചിരിയും തമാശകളും, എല്ലാം കൂടെ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത അനുഭൂതിയിലേക്ക് ഈ യാത്രയെത്തിരിക്കുന്നു...

 ബസ്സിന്റെ ജനലിലൂടെ തലയിട്ടു താഴേക്ക് നോക്കുമ്പോ ടയറിന്റെ നേരെ താഴെയായി നേർത്ത വര പോലെ ബാസ്‌പാ നദി കാണാം. അതായത് വണ്ടിയുടെ നിയന്ത്രണം തെറ്റിയാൽ വേറെ എവിടെയും തട്ടാതെ നേരെ നദിയിൽ പോയി പതിക്കും. പേടിയോടെയാണെങ്കിലും യാത്ര ആസ്വദിച്ചു തന്നെ ഇരിക്കുകയാണ്. പതുക്കെ കൈ പുറത്തേക്കിട്ടപ്പോൾ സൂചി കുത്തുന്ന പോലെ സ്പർശിക്കുന്ന തണുത്ത നൂൽമഴ...

 കയ്യിൽ മുത്തുന്ന ഓരോ തുള്ളികളും സിരകളിലൂടെ പടർന്ന് നെഞ്ചിൽ പതിക്കുന്ന പോലെ. നിമിഷങ്ങളെ വിലപ്പെട്ടതാക്കുന്ന, പ്രണയാർദ്രമായ ഓർമ്മകൾ.. അവയിലൂടെ ഞാനിങ്ങനെ നീങ്ങുകയാണ്...

കിനാവിലെ സ്വപ്നങ്ങൾ പുലരുന്ന വേളയിൽ ഒരു നേർത്ത നിലാവ് പോലെയാ മുഖം നെഞ്ചിൽ തെളിഞ്ഞപ്പോ, കണ്ണുകൾ വിടരുന്നു, ഇടനെഞ്ചിൽ ഒരു തുടിപ്പ്... അതേ, നിക്കാഹും കാത്തിരിക്കുന്ന അവൾ ഒരു അദൃശ്യ ശക്തിയെ പോലെ ഓരോ നിമിഷവും എന്റെ ചാരെയുള്ള പോലെ. ഓർമ്മകളിൽ ഒരു കൂട്ടായി, ചിന്തകളിൽ സഹായിയായി, വിഷമങ്ങളിൽ തലോടലായി...

മായികമായ ആ ലോകത്തേക്ക് മനസ്സിന്റെ ചിന്തകൾ മാറിയത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു.. മനസ്സിലെ പ്രണയ ചിന്തകളിൽ ഞാൻ മെനഞ്ഞ, മറ്റാർക്കും കാണാനാവാത്ത കിനാവുകൾ..

മനോഹരമായ വഴിയോരങ്ങളിൽ ഇടതൂർന്നു നിൽക്കുന്ന ആപ്രിക്കോട്ട് മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ഒരു ഗസലിന്റെ താളത്തിൽ ആടിയാടി വരുന്നൊരു ബസ്സ്. അതിൽ ഗ്രാമവാസികളോടൊപ്പം, കിന്നോരി തൊപ്പിയും വച്ചു രണ്ട് ഇണ കുരുവികൾ.. അവർക്ക് താളം പിടിച്ചു കൊണ്ട് കയ്യിൽ ദഫും കൊട്ടികൊണ്ടൊരു സൂഫി ഗായകൻ..

"മുഹബ്ബത്ത് മുഹബ്ബത്ത്...
ക്യാഹേ മുഹബ്ബത്ത്...

ജുനൂൻ ഹൈ യദാലത്ത്..
ക്യാഹേ മുഹബ്ബത്ത്..."

അനുഭവിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളും ചിന്തകളിൽ വിരിഞ്ഞ കാര്യങ്ങളും ഒന്നായപ്പോ അപൂർവ്വങ്ങളിൽ അപൂർവ്വമായി മാത്രം ലഭിക്കുന്ന മായികമായ അനുഭൂതിയിലേക്ക് അറിയാതെ മയങ്ങി വീഴുകയായിരുന്നു..

 യാത്രയോടൊപ്പം പ്രണയവും ഇഴചേർന്നുവെന്നു പറഞ്ഞാലാരാ വിശ്വസിക്കുക. വേണ്ട, എന്തിനാ ആളുകളെ പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നത്. ഇതെന്റെ നിമിഷങ്ങളാണ്. എന്റേതു മാത്രമായ ചിന്തകൾ.. നൂറു കോടി രൂപ കൊടുത്താൽ പോലും തരാൻ കഴിയാത്ത മായികമായ അനുഭവങ്ങൾ..!! അതെന്റെ മനസ്സിൽ ഭദ്രം...

 അങ്ങനെ മനോഹരമായ ചിന്തകളിലൂടെ, സുന്ദരമായ കാഴ്ചകളിലൂടെ, ന്റെ കിനാവിലേക്കുള്ള യാത്ര തുടരുകയാണ്. ഇന്നിനി റെക്കോങ് പിയോയിൽ ചെന്ന് അവിടെ സമയം ചെലവഴിക്കണം. നാളെ രാവിലെ കാസയിലേക്കുള്ള ബസ്സ്‌ പിടിക്കണം. കഴിയുമെങ്കിൽ നാക്കോ ഗ്രാമത്തിൽ ഒരു രാത്രി താമസിക്കണം. ശേഷം സ്പിതി വാലിയിലെത്തണം, അവിടുന്ന് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള പോസ്റ്റോഫീസ് കണ്ടു പിടിക്കണം.

  സാങ്ല വാലിയും, പാറമലകൾ തുരന്നുണ്ടാക്കിയ അപകടകരമായ കർച്ചം പാസം കടന്ന് പത്തുമണിയോടെ ബസ്സ് റെക്കോങ് പിയോ ടൗണിൽ എത്തുവോളം ചിന്തകൾ ഇതൊക്കെയായിരുന്നു. രഘു വിളിച്ചപ്പോഴാണ് ഇറങ്ങാനുള്ള സ്ഥലമെത്തിയെന്ന് മനസ്സിലായത്. അങ്ങനെ പിയോ ബസ്റ്റാന്റിന് മുൻപായി ഞങ്ങളിറങ്ങി, അടുത്തു കണ്ടൊരു ഹോട്ടലിൽ കയറി ആലു പറാത്ത കഴിഞ്ഞു വിശപ്പടക്കി. ഇനിയെങ്ങോട്ട് ??? അറിയില്ല....!!

 രഘുവിന് ഇന്ന് വൈകിട്ടു തന്നെ ഷിംലയ്ക്ക് തിരിച്ചു പോകണം. ഞാനെന്തായാലും കിട്ടിയ സമയം കൊണ്ട് ഗൂഗിളിൽ ഒന്ന് പരത്തിയപ്പോൾ ഇവിടുന്ന് 15 കിലോമീറ്റർ അകലെയായി കൽപ്പ എന്നൊരു ഗ്രാമം കണ്ടു. ശേഷം അവിടുന്ന് അഞ്ചു കിലോമീറ്റർ ദൂരത്തിൽ റോഘി ഗ്രാമവും. അവിടേക്കുള്ള റോഡിന്റെ ഫോട്ടോ കണ്ടപ്പോ വല്ലാതെ ഇഷ്ടമായി. എന്തായാലും രഘുവിനെ കാണിച്ചപ്പോ അവനും റെഡി. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ രണ്ടും റെക്കോങ് പിയോ ടൗണിൽ നിന്നും കൽപ്പയിലേക്കുള്ള ബസ്സിൽ കയറി..

 ഒരു പ്രതീക്ഷയും വെക്കാതെ തുടങ്ങിയ യാത്രയിൽ വീണ്ടും ഒരോ വഴിത്തിരിവുകൾ. ഇപ്പൊ ഞങ്ങളൊരു മിനി ബസ്സിലാണ്. ഇതിലും നിറയെ കിന്നോരി തൊപ്പി വച്ച ഗ്രാമീണർ. ബസ് നീങ്ങി അൽപ്പം കഴിഞ്ഞതും ഇടതു വശത്തായി കിന്നർ കൈലാസ മലനിരകളുടെ മോഹിപ്പിക്കുന്ന ദൃശ്യം കാണാൻ തുടങ്ങി..

 തെളിഞ്ഞ നീലാകാശത്തിൽ തല ഉയർത്തി നിൽക്കുന്ന ഭീമാകാരമായ പർവ്വതനിരകൾ. അധികം ദൂരെയല്ലാതെ നിലകൊള്ളുന്ന ആ മലനിരകളോട് സമമായി, ഇപ്പുറത്തുള്ള വേറൊരു മലയുടെയാണ് ഞങ്ങളുടെ യാത്ര. വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞു കയറിപ്പോകുന്ന വഴിയിൽ ഇരുവശവും ആപ്പിൾ മരങ്ങൾ കാണാം. സുന്ദരമായ പൂച്ചെടികൾ, ആപ്രിക്കോട്ട് മരങ്ങൾ, മഞ്ഞ നിറത്തിലുള്ള ഇലകൾ നിറഞ്ഞ കുഞ്ഞു ചെടികൾ, ദേവദാരു മരങ്ങൾ.. അങ്ങനെ എല്ലാം കൂടെയായപ്പോ എന്താ രസം..

 ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടാ ഇത്തരം കാഴ്ചകളൊക്കെ കാണുന്നത്. പരിമിതികളിൽ പരിഭവപ്പെട്ട് വീട്ടിൽ ഇരുന്നെങ്കിൽ ഞാനൊരിക്കലും ഇവിടെ എത്തില്ലായിരുന്നു. അതു പോലെ ഒരു യാത്രയിൽ ഏറ്റവും വേണ്ട ഒരു കാര്യം, മനസ്സിന്റെ ഇഷ്ടത്തിനനുസരിച്ച് തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുക എന്നതാണ്. ഇന്നലെ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോയില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, ഇന്നീ കാഴ്ചകളൊക്കെ എനിക്കു നഷ്ടമാകുമായിരുന്നു..

  ഇന്നിപ്പോ ഇതു വരെ കണ്ടതിൽ നിന്നും വളരെ വ്യത്യസ്തമായി തോന്നിയ ഭൂപ്രദേശത്തൂടെ ഈ യാത്ര തുടരുകയാണ്. ഇടയ്ക്കിടെ ഓരോ സ്റ്റോപ്പിൽ നിർത്തുന്നു. ആളുകൾ കയറുന്നു, ഇറങ്ങുന്നു. അങ്ങനെ മനോഹരമായ പാതകൾ താണ്ടി, ഏകദേശം മുപ്പതു മിനിറ്റു കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ കൽപ്പയിൽ ബസ്സിറങ്ങി..

 ബസ്സു തിരിക്കാൻ കഴിയുന്ന ചെറിയൊരു സ്ഥലം, ഒരു കടയും മാത്രം. മറ്റൊന്നും ഇവിടെ കാണുന്നില്ല. മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ തെളിഞ്ഞ മലനിരകൾ എന്നിൽ പ്രതീക്ഷ നൽകിയെങ്കിലും രഘു ആകെപ്പാടെ സംശയിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. എന്തായാലും ബസ്സിൽ നിന്നിറങ്ങിയ ഒരു പയ്യനോട് ഇവിടെ കാണാൻ എന്താണുള്ളതെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോ അവൻ ഇവിടെ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും ഇല്ല. ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യത്തെ വോട്ടറുടെ വീടുണ്ട്. അത്ര മാത്രം..

റോഘി ഗ്രാമത്തെ കുറിച്ചു ചോദിച്ചപ്പോ, അങ്ങോട്ട് പോകൽ വലിയ പാടാന്. ഇപ്പോഴൊന്നും ബസ്സില്ല, പിന്നെ അഞ്ചു നടക്കേണ്ടി വരും. പോകുന്ന വഴി മനോഹരമാണെന്നും പറഞ്ഞു. ഇതു കേട്ടതും രഘു, വന്ന ബസ്സിൽ തന്നെ തിരിച്ചു പിയോയിലേക്ക് പോകുവാണെന്നു പറഞ്ഞു. ഞാനാകെ സംശയത്തിലായി. ഇവിടം വരെ വന്നിട്ടിനി തിരിച്ചു പോകണോ ?

എന്തായാലും ഇന്ന് സമയമുണ്ട്. എങ്കിൽ ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യത്തെ വോട്ടറുടെ വീട്ടിൽ കയറി അദ്ദേഹത്തെ കണ്ട ശേഷം പിയോയിലേക്കു മടങ്ങാമെന്നു കരുതി, രഘുവിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞ ശേഷം ആ പയ്യൻ കാണിച്ചു തന്ന കരിങ്കല്ലു പാകിയ ഇടവഴിയിലൂടെ മുകളിലേക്കു നടപ്പു തുടങ്ങി..

 ഞാൻ വീണ്ടും ഒറ്റയ്ക്കായിരിക്കുന്നു. അവനും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ..!! ഒരുപാട് സംസാരിക്കാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന രഘുവിന്റെ കൂടെയുള്ള യാത്ര രസകരമായിരുന്നു. എന്തായാലും ഒറ്റയ്ക്കാണല്ലോ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചത്, മുന്നോട്ടും ഒറ്റയ്ക്കു തന്നെ എന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു മുകളിലേക്ക് നടപ്പ് തുടരുകയാണ്..

പ്രത്യേക രീതിയിൽ മേഞ്ഞ വീടുകൾക്കിടയിലൂടെ കയറിപ്പോകുന്ന വഴിയിൽ ഒരുപാട് അലഞ്ഞിട്ടും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീടു മാത്രം കണ്ടുപിടിക്കാനായില്ല. മുറി ഹിന്ദിയിൽ ആരോടു ചോദിച്ചിട്ടും ഒരു പിടിയുമില്ല. അങ്ങനെ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞ് എങ്ങനെയോ മേലെയെത്തിയ എന്നെ കാത്തിരുന്നത് കൽപ്പ ഗ്രാമത്തിന്റെ മുകൾ കാഴ്ചയായിരുന്നു..

  പ്രതീക്ഷയില്ലാത്ത യാത്രയിലെ അപ്രതീക്ഷിത കാഴ്ച്ചകൾ. സാക്ഷാൽ കിന്നർ കൈലാസ മലനിരകളുടെ താഴെയായി മേഘങ്ങൾ താലോടിയൊഴുകുന്ന ഒരു സുന്ദര ഗ്രാമം. ഈ മുകൾ കാഴ്ചയും കണ്ടിങ്ങനെ നിൽക്കാൻ എന്താ ഫീൽ. ഇവിടുത്തെ വീടുകളുടെ മേൽക്കൂരകൾ കാണാൻ പ്രത്യേക രസമാണ്. ഏകദേശം ഒരേ പോലെ തോന്നുന്ന ഒരു കൂട്ടം വീടുകൾ, ചുറ്റും ഭീമാകാരമായ പർവ്വത നിരകൾ. ഇതാണ് കൽപ്പ ഗ്രാമം..

 കൽപ്പയിലെ ആപ്പിൾ വളരെ പ്രശസ്ഥമാണ്. പൂർവ്വികമായ പുരാണങ്ങളിൽ ഏറെ വിശ്വാസം പുലർത്തുന്നവരാണ് ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങൾ. ഈ ഗ്രാമത്തിന്റെ പരിസരങ്ങളിലായി ഒട്ടനേകം ക്ഷേത്രങ്ങളും ബുദ്ധ മൊണാസ്റ്ററിയും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഇവിടുന്ന് മൂന്നു ദിവസം നടന്നാൽ ദാ ആ കാണുന്ന കിന്നർ കൈലാസ മലനിരകളുടെ മുകളിലേക്ക് എത്താൻ കഴിയുമെന്ന് താഴെ കണ്ട ആ പയ്യൻ പറഞ്ഞിരുന്നു. "കൈലാഷ് യാത്ര" എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. പിന്നെ ഒരു ദിവസം കൊണ്ട് പോയി വരാവുന്ന ചാക്ക എന്നൊരു ട്രെക്കിങ്ങ് റൂട്ടും ഉണ്ട്.. കൽപ്പയിൽ വന്നാൽ താമസിക്കാൻ ഒരുപാട് ഹോംസ്റ്റേകളും ലഭ്യമാണ്. വിദേശികളാണ് ഇവിടെ കൂടുതലും വരുന്നത്.. കാമ്രി, സപനി എന്നീ രണ്ടു ഫോർട്ടുകളും കൽപ്പയിലേക്ക് വിദേശ സഞ്ചാരികളെ എത്തിക്കുന്നു..

 കൽപ്പയിൽ ഇങ്ങനെയാണെങ്കിൽ റോഘി ഗ്രാമത്തിൽ ഇതിലും മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ കാണാൻ കഴിയുമെന്ന വിശ്വാസത്താൽ ഞാൻ നടപ്പ് തുടങ്ങുകയാണ്. വഴിയിൽ ആദ്യം കണ്ട കടയിൽ കയറി ബിസ്കറ്റ് വാങ്ങി, വെള്ളക്കുപ്പി നിറച്ചു. റോഘിയിലേക്ക് നടക്കുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ അവർക്ക് വലിയ അത്ഭുതം. ഇവിടെയൊക്കെ എന്തു കാണാനിരിക്കുന്നു എന്ന ഭാവത്തിൽ അവരെന്നെ യാത്രയാക്കി..

 ഹൈ ആൾറ്റിറ്റുഡിൽ നടക്കുന്നതിന്റെ ചെറിയ വിഷമങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഈ തണുപ്പും കാഴ്ചകളും ആപ്പിൾ മരങ്ങളുടെ തണലും എന്നെ വീണ്ടും ഊർജസ്വലനാക്കുന്നു. അങ്ങനെ രണ്ടു കിലോമീറ്റർ നടന്ന ശേഷവും പ്രത്യേകിച്ചു കാഴ്ചകളൊന്നും കാണാത്തതിനാൽ ചെറിയ നിരാശ തോന്നി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അപ്പോഴാണ് എതിരെ നിന്നും രണ്ടു സായിപ്പന്മാർ നടന്നു വരുന്നത്..

 ഇസ്രായേലിൽ സ്വദേശികളായ ആദമും ഹിലറിയുമാണ്. രണ്ടു പേരും റോഘി ഗ്രാമത്തിൽ നിന്ന് നടന്നു വരികയാണ്. ഞാനവരോട് കുശലം പറഞ്ഞു. കേരളത്തിൽ നിന്നാണെന്നു പറഞ്ഞപ്പോ വളരെ സന്തോഷം. സ്പിറ്റി വാലി വഴി ഇന്ത്യയിലെ ഇസ്രായേലായ കസോളിലേക്കാണിവരുടെ യാത്ര. റോഘി ഗ്രാമം എങ്ങനുണ്ടെന്നു ചോദിച്ചപ്പോ, "ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ നടപ്പ്" എന്നാണ് ആദം വിശേഷിപ്പിച്ചത്. സന്തോഷമായി... അങ്ങനെ ഇവരോടുള്ള സംസാരത്തിൽ നിന്നും വീണ്ടും ഊർജ്ജം ഉൾക്കൊണ്ട് ഞാൻ മുന്നോട്ടു നടക്കുകയാ..

എന്തായാലും നിരാശയ്ക്ക് വിരാമം കുറിച്ചു കൊണ്ട് ഇടതു വശത്തു മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ കാണാൻ തുടങ്ങി. ഒന്നു രണ്ടു വളവുകൾ കഴിഞ്ഞതും വിശ്വസിക്കാനാവാത്ത മനോഹരിതയിലേക്ക് ഒരു ഭൂപ്രദേശം മുഴുവൻ മാറിയിരിക്കുന്നു..

ദേവദാരു മരങ്ങൾ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നിൽക്കുന്ന മലഞ്ചെരിവിലൂടെ വെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ വഴിയാണ്. ഇടതു വശം അഗാധമായ താഴ്ച്ച, അതിലേക്ക് എത്തിവലിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോ ദൂരെ താഴെയായി സത്-ലജ് നദി ഒഴുകുന്നത് കാണാം..

 കുറേ കൂടി മുന്നോട്ടു നടന്നതും, വലതു ഭാഗത്ത് പേടിപ്പെടുത്തുന്ന പാറക്കെട്ടുകൾ. അതു പൊട്ടിച്ചുണ്ടാക്കിയ കുഞ്ഞു വഴി. ഈ വഴിയുടെ കിടപ്പ് കാണുമ്പോ തന്നെ ഭയമേറുന്നു. ഒരു വാഹനം വന്നാൽ ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ പോലും വീതിയില്ലാത്ത റോഡും. ഈ ഭാഗത്തൂടെ വളരെ സൂക്ഷിച്ചാണ് നടപ്പ്.. ഇവിടുത്തെ പാറക്കെട്ടുകൾ ഭീതിപ്പെടുത്തുമ്പോഴും, ഇടതു വശത്തേക്കു നോക്കുമ്പോ മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ മനം കവരുന്നു.

നേരത്തെ കണ്ട കിന്നർ കൈലാസ മലനിരകൾ ഒരു സ്വപ്നത്തിലെന്ന പോലെ മുന്നിലിങ്ങനെ കാണുകയാണ്. റോഡിൽ നിൽക്കുമ്പോ വേറെ തടസ്സങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ മുന്നിൽ ഹിമാലയം മാത്രം. ഈ കാഴ്ച്ച നന്നായി ആസ്വദിക്കാനായി ബാഗെല്ലാം ഇറക്കി വഴിയോരത്തെ സർവ്വേ കല്ലിൽ ഞാനിങ്ങനെ ഇരിക്കുകയാ..

പരിപൂർണ്ണ നിശബ്ദതയിൽ കണ്ണും കാതും മാത്രം തുറന്നു വച്ചിങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോ മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും വല്ലാത്തൊരു സുഖം തോന്നുന്നു. സാധാരണ ശ്രദ്ധിക്കാത്ത പല ശബ്ദങ്ങളും കേൾക്കുന്നു. തണുത്ത അന്തരീക്ഷത്തിൽ പതിയെ കവിളിൽ തലോടുന്ന കാറ്റു പോലും എനിക്കായി വീശുന്ന പോലെ..

 നിമിഷങ്ങൾ നീങ്ങും തോറും, ഈ മലനിരകൾ തലോടിയൊഴുകുന്ന മേഘങ്ങളുടെ വേഗം വർധിക്കുന്ന പോലെ, ഒരേ ദിശയിലിങ്ങനെ നോക്കിയിരിക്കുന്നത്‌ കൊണ്ടാണോ ?? അറിയില്ല. ക്യാമറയിൽ പകർത്തുന്ന ടൈംലാപ്‌സ് വിഡിയോ പോലെ ഒരു യഥാർത്ഥ അനുഭവം.. മറക്കില്ല, ജീവിതത്തിലൊരിക്കലും ഈ ഇരിപ്പു മറക്കില്ല, അത്ര മാത്രം മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ഈ നിമിഷങ്ങൾ..

 ഒരു നിലാവിൽ കണ്ട സ്വപ്നം യാഥാർഥ്യമാകാൻ ഇറങ്ങിയതാ..!! ഏതോ നിമിഷത്തെ തീരുമാനത്തിൽ എവിടെയൊക്കെയോ പോയി, അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞ് ഇവിടെയെത്തി, ദേ.. ഈ കല്ലിൽ ഇരിക്കുകയാണ്..

നിയന്ത്രങ്ങളില്ലാത്ത യാത്രയുടെ സുഖം, അതൊരു വല്ലാത്ത സുഖമാ.. Freedom.. absolute Freedom...!!!

 "സ്വപ്നങ്ങൾ കാണണം. ദേ, ഈ കാണുന്ന മലയേക്കാൾ ഉയരത്തിൽ സ്വപ്നങ്ങൾ കാണണം. മറ്റുള്ളവർ നിങ്ങളെ കളിയാക്കിയേക്കാം, അതൊന്നും മൈൻഡ് ചെയ്യരുത്. കാരണം ആ സ്വപ്നങ്ങൾ നിങ്ങളുടേത് മാത്രമാണ്..."

സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് യാത്രാ മാഗസിനുകളിലൂടെ, ലൈബ്രറിയിലെ പുസ്തകങ്ങളിലൂടെ, ഞാൻ ഹിമാലയം സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഒരു ദിവസം ഞാനും പോകുമെന്നു പറയുമ്പോ കൂട്ടുകാർ കളിയാക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷെ അന്നത്തെ പതിനാലു വയസ്സുകാരൻ കണ്ട കിനാവിന്റെ യാഥാർഥ്യമാണ് ഇന്നത്തെ ഈ യാത്ര..

 സ്വപ്നങ്ങൾ കൊണ്ട് കോപ്പു കൂട്ടിയ യാത്ര. നിലാവിനെ സാക്ഷിയാക്കി മനസ്സിലുറപ്പിച്ച കിനാവ്. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള പോസ്റ്റോഫീസ്. അതിപ്പോഴും ഒരു ചോദ്യ ചിഹ്നമായി മനസ്സിൽ കിടക്കുവാണ്. എങ്ങനെ എത്തുമെന്നറിയില്ല. പക്ഷെ എനിക്കെത്തണം.

കടലോളം ഇഷ്ഖുമായി പുതുമാണവാട്ടി ചമയാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന പാത്തൂനൊരു കത്തയക്കണം. ഇന്നേ വരെ ആരും നൽകാത്തൊരു സമ്മാനം..

 നിമിഷങ്ങളെ ധാന്യമാക്കുന്ന ഓർമ്മകളിലൂടെ നൂറായിരം കിനാവുകളും കണ്ടു കൊണ്ട് ഒരു മണിക്കൂറോളം ഞാനിരുന്നു. മനസ്സു മതിയെന്ന് പറയുന്ന നേരം വരെ ഇരുന്ന് ആസ്വദിച്ച ശേഷം പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ് നടപ്പ് തുടരുകയാണ്..

 ഇടയ്ക്കിടെ മലനിരകൾ നോക്കി നിൽക്കും. നിന്നു മതിയാവുമ്പോ വീണ്ടും നടക്കും, ഉച്ചത്തിൽ പാട്ടു പാടും, റോഡിൽ കിടക്കുന്ന കല്ലുകൾ പെറുക്കി സത്-ലജ് നദിയെ ലക്ഷ്യമാക്കി എറിയും. ദേവദാരു മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലിരുന്നു ദാഹം തീർക്കും.. കിടക്കാൻ തോന്നിയാൽ കിടക്കും, എഴുന്നേറ്റു വീണ്ടും നടക്കും.. പ്രിയപ്പെട്ട ഗാനങ്ങൾ കേൾക്കും..

"കാഹളങ്ങൾ... കാതിലാടും.....
കൈത്തരങ്ങൾ വാതിയാടും ഭൂമി..
ചുവന്ന ഭൂമി........"

അതേ ഈ ഭൂമിയൊരു അത്ഭുതാ കേട്ടോ. അതിങ്ങനെ നടന്നു കാണാൻ എന്താ രസം. അതിനിടയ്ക്ക് ഓർക്കാൻ പ്രണയാർദ്രമായ ഒരുപിടി ഓർമ്മകളും കൂടി ഇണങ്ങിയപ്പോ മാന്ത്രികമായ അനുഭൂതിയിലേക്ക്‌ എങ്ങനെയോ ഞാനെതിയിരിക്കുന്നു...

അറിയില്ല.. കഴിയുന്നില്ല.. എങ്ങനെ ഞാനിതു പറയും. കേട്ടാൽ നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുമോ, എന്റെ മനസ്സിൽ പടുത്തുയർത്ത കിനാവുകൾ, അവയിലേക്കുള്ള ഓരോ കാലടികളിലും ഓരോരോ അത്ഭുതങ്ങൾ സംഭവിക്കുകയാണ്..

നിനച്ചിരിക്കാതെ വന്നു ചേരുന്ന ഓരോ അനുഭവങ്ങളും വീണ്ടും വീണ്ടും ആ മായാലോകത്തേക്ക് വലിച്ചിഴക്കുകയാണ്.. യാത്രയും പ്രണയവും ഇണചേർന്ന സുന്ദരമായൊരു ലോകത്തേക്ക്..

അങ്ങനെ നടന്നു നടന്ന് നല്ല ശക്തിയായി കാറ്റു വീശുന്ന ഭാഗത്തെത്തി. നേരെ മലനിരകളിലേക്ക് നോക്കി രണ്ടു കയ്യും വിടർത്തി അങ്ങു നിന്നപ്പോ എന്താ രസം, യാത്രയുടെ പരമമായ സുഖം അറിയുകയാണ്. ഈ കാറ്റായി, ഇവിടുത്തെ തണുപ്പായി, കണ്ണിൽ കാണുന്ന കാഴ്ചകളായി..

 കാണുന്ന ഓരോന്നും മനസ്സു കൊണ്ടാസ്വദിച്ചു മുന്നോട്ടുള്ള നടപ്പ് തുടരുകയാണ്. ഇടയ്ക്കൊരു സ്ഥലമെത്തി. ഇതായിരിക്കണം ഗൂഗിളിൽ കണ്ട സൂയിസൈഡ് പോയിന്റ്. പുറത്തേക്കു തള്ളി നിൽക്കുന്നൊരു പാറയിൽ കയറി നിന്നാൽ കുത്തനെ താഴേക്ക് അഗാധമായ കൊക്ക.

താഴെ കാണുന്ന കാഴ്ചകൾ കണ്ടാൽ ആർക്കും ഒന്ന് ചാടാൻ തോന്നും, അതായിരിക്കാം ഈ പേരു വരാൻ കാരണം. എന്തായാലും ഹിമാചൽ പ്രദേശിലെ ഉൾഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള ഈ വഴിയെ പറ്റി ഗൂഗിളിൽ കണ്ട കാര്യങ്ങൾ നൂറു ശതമാനം ശരിയാണെന്ന് ഈ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ മനസ്സിലായി.

ഒന്നും കാണാനില്ല എന്നു കരുതി രഘുവിനോടൊപ്പം തിരിച്ചു പോയിരുന്നെങ്കിൽ ഇതൊക്കെ എനിക്കു നഷ്ടമായേനെ എന്നോർക്കുമ്പോ സ്വയം അഭിമാനം തോന്നുന്നു..

 അങ്ങനെ ഓരോന്നാലോചിച്ചു മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോഴാണ് ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നത്. എടുത്തു നോക്കിയപ്പോ സന്തോഷം കൊണ്ട് മനസ്സു നിറഞ്ഞു. അവളാണ്, ന്റെ പാത്തു. ദേവദാരു മരങ്ങൾ തണലൊരുക്കിയ സുന്ദരമായ മലഞ്ചെരിവിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടക്കുകയാണ്. ഫോണിലാണെങ്കിലും അവളെന്നോടൊപ്പം കയ്യും പിടിച്ചു നടക്കുന്ന ഫീൽ. അങ്ങനെ അവിടുന്ന് റോഘി ഗ്രാമം എത്തുന്നതു വരെ അവളോട്‌ സംസാരിച്ചു നടന്നു..

ഇഷ്‌കിന്റെ അലയൊലികൾ മനസ്സിൽ ഗസൽ പാടും നേരം പ്രണയിനിയുടെ ശബ്ദം എന്റെ യാത്രയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഈണം പകരുന്നത് ഞാനറിയുന്നു. ജീവിതമാകുന്ന തോണിയുടെ അമരത്തിലേക്ക് എന്നെ തിരഞ്ഞെടുത്ത കൂട്ടുകാരീ. ഒരു നിഴലായി, നിലാവായി നീയെന്റെ കൂടെയുണ്ടല്ലോ. മനസ്സിലേക്കു നീ വന്ന ദിവസം മുതൽ ജീവിതം വല്ലാത്ത സന്തോഷമായിരിക്കുന്നു..

ഇന്നിപ്പോ, ഈ യാത്രയിൽ.. ജീവിതത്തിലാദ്യമായി മായികമായ പല അനുഭവങ്ങളും നീ തന്നിരിക്കുന്നു. ഖൽബിലേക്ക് പ്രണയത്തിന്റെ കൂരമ്പുകൾ തൊടുത്ത പെണ്ണേ.. നിനക്കായി എന്റെയീ യാത്ര തുടരുന്നു..

പക്ഷേ നീ അതറിയുന്നത്, നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിൽ നിന്നുള്ള ആ കത്ത് വരുമ്പോഴായിരിക്കും. അതിലെനിക്ക് എഴുതണം. ഒരായുസ്സ് മുഴുവൻ ഓർത്തിരിക്കേണ്ട വരികൾ...

ഇതൊക്കെ മനസ്സിൽ ചിന്തിച്ചു കൊണ്ട്, അവളോട് ഇന്നലത്തെ വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത് ഞാനിങ്ങനെ ഓരോ കാലടിയും വെക്കുകയാണ്..

അങ്ങനെ നടന്നു നടന്ന് ഈ റോഡവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇതാണ് റോഘി. അധികം വീടുകളില്ലാത്തൊരു കുഞ്ഞു ഗ്രാമം. ആപ്പിൾ കൃഷിയാണ് ഗ്രാമവാസികളുടെ പ്രധാന ജീവിത മാർഗം. പരമ്പരാഗതമായ വിശ്വാസങ്ങൾ കൈവെടിയാതെ ലളിതമായ ജീവിതം നയിക്കുന്ന ഒരു പറ്റം മനുഷ്യരുള്ള ഗ്രാമത്തിലൂടെ അൽപ്പം മുന്നോട്ടു നടന്നു.

 കിന്നോരി മാതൃകയിലുള്ള വീടുകൾക്കിടയിലൂടെ, നടന്നു നടന്ന് മനോഹരമായൊരു കാഴ്ചയുള്ള ഭാഗത്തിരുന്നു കയ്യിൽ കരുതിയിരുന്ന ബിസ്കറ്റ് കഴിച്ചു, അൽപ്പം വെള്ളവും കുടിച്ച ശേഷം വീണ്ടും കുറേ ചുറ്റി നടന്നു.. കിന്നോരി ഭാഷയിൽ സംസാരിക്കുന്ന, വ്യത്യസ്തമായ ജീവിത ശൈലികൾ പുലർത്തുന്ന ഗ്രാമവാസികൾക്കിടയിലൂടെ റോഘി ഗ്രാമം കണ്ടു..

 ഇനിയിപ്പോ എന്താ പരിപാടി ?? ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ ചോദിക്കുകയാ.. എന്താ, ഒന്നുമില്ല.. തിരിച്ചു പോകണം, റെക്കോങ് പിയോയിൽ റൂമെടുക്കണം.. വാഹനമെന്ന പ്രതീക്ഷ തീരെ ഇല്ലാത്തതിനാൽ പതിയെ നടക്കുകയാണ്, കണ്ട കാഴ്ചകളിലൂടെ വീണ്ടുമൊരു എത്തിനോട്ടം.. എത്ര മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ..

ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് വെറും അറുന്നൂറ്റി അൻപത് രൂപാ വണ്ടിക്കൂലിയിൽ ഈ മനോഹരമായ ഹിമാലയൻ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് എത്താൻ കഴിയും.. ഡൽഹി - ചണ്ഡീഗഡ് - ഷിംല വഴി റെക്കോങ് പിയോ. അവിടുന്ന് കൽപ്പയിലേക്ക്. കൽപ്പയിൽ നിന്ന് അഞ്ചു കിലോമീറ്റർ നടപ്പ്...

ഞാനിപ്പോ തിരിച്ചു നടക്കുകയാണ്. അങ്ങനെ ഏകദേശം രണ്ടു കിലോമീറ്ററോളം നടന്നപ്പോ പിന്നിൽ നിന്നൊരു ശബ്ദം കേൾക്കുന്നു. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോ ഒരു പിക്കപ്പ് വാൻ വരുന്നു..

യാതൊരു മടിയും കൂടാതെ അതിനു കൈ കാണിച്ചു. വളരെ വേഗത്തിൽ വന്ന വണ്ടി സ്ലോ ചെയ്ത് കുറച്ചു മുന്നിലായി നിർത്തി. ഓടിച്ചെന്ന് പിന്നിൽ വലിഞ്ഞു കയറി ബാഗെടുത്തു കാരിയറിൽ വച്ച ശേഷം വിരിഞ്ഞങ്ങു നിന്നു. തിരഞ്ഞെടുപ്പ് സമയത്ത് സ്ഥാനാർത്ഥികൾ നിൽക്കുന്ന പോലെയൊരു നിൽപ്പ്..

ശക്തിയായ കാറ്റും കൊണ്ട്, കിന്നർ കൈലാസ മലനിരകളെ സാക്ഷിയാക്കി, ഗട്ടറുകളിൽ ചാടിക്കുലുങ്ങി, വളവുകളിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും ആടിയൊരു യാത്ര. നേരത്തെ കണ്ട കാഴ്ചകൾ വേറൊരു ആംഗിളിൽ നിന്നും കാണാൻ എന്താ രസം . പിന്നെ പ്രധാന വ്യത്യാസം എന്തെന്നാൽ,

നടന്നു വന്നപ്പോ വഴിയുടെ 'മനോഹാരിത' മാത്രമാണ് ശ്രദ്ധിച്ചതെങ്കിൽ, ഇപ്പൊ ഇതിന്റെ 'ഭീകരതയാണ്' കാണുന്നത്...!! അത്യന്തം അപകടകരമായ ഓരോ വളവുകളും അനായാസമായി അയാൾ വളച്ചെടുക്കുമ്പോ നെഞ്ചില് പാണ്ടിമേളം മുറുകുന്നത് നന്നായി ഫീൽ ചെയ്യുന്നു. എന്തായാലും ഇതും ഒരനുഭവം തന്നെ..

അങ്ങനെ സൂയിസൈഡ് പോയിന്റും, അപകടകരമായ ചുരവും, ആപ്പിൾ മരങ്ങൾ നിറഞ്ഞ വഴിയോരങ്ങളും താണ്ടി, ഈ വാഹനമിപ്പോ കൽപ്പയിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു..

മുന്നിലെ സീറ്റിലിരുന്നയാൾ ഇറങ്ങും നേരം, ഡ്രൈവർ തല പുറത്തേക്കിട്ട് റെക്കോങ് പിയോയിലേക്കാണോയെന്നു ചോദിച്ചു.. ഭാഗ്യം, ഇദ്ദേഹം അങ്ങോട്ടു തന്നെ. അങ്ങനെ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ഞാനെന്റെ യാത്ര തുടരുകയാണ്..

ഒരു ഹെലിക്യാം ആംഗിളിൽ നോക്കിയാൽ..

"പച്ചപ്പു നിറഞ്ഞ മനോഹരമായ മലഞ്ചെരിവിലൂടെ... ദേവദാരു മരങ്ങൾ നിരന്നു നിൽക്കുന്ന വഴികൾ താണ്ടി...  അതിവേഗം സഞ്ചരിക്കുന്നൊരു പിക്കപ്പ് വാനിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നു കൊണ്ട്...

ഒരു കുന്നു കിനാവുകളും പേറി.. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെ പോസ്റ്റോഫീസ് തേടിയുള്ള, ഈ മജ്‌നൂന്റെ യാത്ര തുടരുകയാണ്..."




_______________________________________

First time in youtube.. some Unseen visuals of Spiti valley The Spiti Valley is a cold desert mountain valley located high in the Himalaya mountains in the north-eastern part of Himachal Pradesh. The name "Spiti" means "The Middle Land", The land between Tibet and India.

 സുഖമായ ഉറക്കത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ. മുഖത്ത് തണുത്ത വെള്ളത്തുള്ളി വീണപ്പോഴാ ഉണർന്നത്. പതിയെ കണ്ണു തുറന്നപ്പോ ദേവദാരു വൃക്ഷങ്ങൾ തണൽ വിരിച്ച സുന്ദരമായൊരു ദൃശ്യം കണ്മുന്നിൽ. വലത്തോട്ടു തല ചെരിച്ചപ്പോൾ മരങ്ങൾക്കപ്പുറം മഞ്ഞിൻ പുതപ്പണിഞ്ഞ മലനിരകൾ കാണുന്നു..

ഹേ, കേരളത്തിൽ മഞ്ഞുമലകൾ ഇല്ലല്ലോ ? പിന്നെ ഞാനെവിടെയാണ് ??? സ്വപ്നമാണോ,

അല്ല.. സത്യമാണ്..

ചെറിയ തോതിൽ മഞ്ഞു പെയ്യുന്നത് ഞാനറിയുന്നു. അതെ, ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി മഞ്ഞുമല നേരിൽ കാണുന്ന നിമിഷമാണിത്. ഇത്ര മനോഹരമായ സ്ഥലത്തായിരുന്നോ ഞാനുറങ്ങിയത്..??

ഹിമാലയ യാത്രയിൽ ആരും കൊതിക്കുന്നൊരു തുടക്കം. ഒരു പ്രതീക്ഷയുമില്ലാതെ, പരിസരമറിയാതെ, കൂരിരുട്ടിൽ കിടന്നുറങ്ങിയ എനിക്ക് കിട്ടിയ സമ്മാനം, പുലരിയിലെ തണുപ്പും, മുഖത്തു തലോടുന്ന നൂൽ മഴയും, കണ്ണിനെ കുളിരണിയിക്കുന്ന ഈ കാഴ്ചയും..

മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന പ്രഭാതത്തിന്റെ കുളിർ കാറ്റും കൊണ്ട്, വെള്ള തലപ്പാവണിഞ്ഞ മാമലകൾ കാണാൻ എന്താ രസം. ഖൽബിൽ കാത്തു വച്ചൊരു മോഹം, അതു പൂവണിഞ്ഞ നിമിഷത്തിൽ എല്ലാം മറന്നു ഞാനിങ്ങനെ കിടക്കുകയാ..

എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ അർത്ഥം തേടി അലയുന്ന യാത്രയിൽ ഞാനിപ്പോ ഒരുപാട് സന്തോഷിക്കുന്നു. ഈ ജീവിതം ഒരു ഭാഗ്യമായി തോന്നുന്നു. ഇശ്ഖിന്റെ ഈരടികൾ ഖൽബിലൊരു മഴയായി പെയ്തിറങ്ങുന്നത് ഞാനറിയുന്നു.

ഈ യാത്രയ്ക്കൊരു മുഹബത്തിന്റെ മണമുണ്ട്. അതേ, ഹിമാലയത്തിലെ സുന്ദരഭൂമിയായ സ്പിറ്റി വാലിയുടെ നെറുകയിലുള്ള, ഹിക്കിം ഗ്രാമത്തിലെ കിസ്മത്ത് തേടിയാണെന്റെ യാത്ര. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള പോസ്റ്റോഫീസ് അവിടെയാണ്..

എങ്ങനെയെങ്കിലും അവിടെയെത്തണം, എന്റെ ഫാത്തിമയ്ക്കൊരു കത്തെഴുത്തണം. നിക്കാഹുറപ്പിച്ച, പുതുമണവാട്ടി ചമയുവാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന അവളുടെ കയ്യിലേക്കാ കത്തു ചെല്ലണം..

യാത്രയ്ക്കിടയിൽ കിനാവുകൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ ? ഇല്ലെങ്കിൽ കാണണം. ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ കിടക്കുന്ന മോഹങ്ങളെ വലിച്ചു പുറത്തേക്കിടണം. അവയെ താലോലിച്ചു കിടക്കണം..

മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന ഈ പ്രഭാതത്തിൽ, സ്വപ്ന സമാനമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഞാനിങ്ങനെ കിടക്കുകയാണ്. എന്റേതു മാത്രമായ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ടു കൊണ്ട്..

"കിനാവിൽ അവളും വന്നിരിക്കുന്നു. ഈ കാണുന്ന മാമലയുടെ മുകളിലെ മഞ്ഞു പാളികളിൽ ഞങ്ങൾ ചേർന്നിരിക്കുകയാണ്. അതിനുമപ്പുറം ഉദിച്ചുയരുന്ന സൂര്യ രശ്മികൾ, അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചെഞ്ചായം പുരട്ടിയിരിക്കുന്നു. ഭൂമിയിലെ അത്ഭുതങ്ങൾ കാണുമ്പോ, ആ മുഖത്തു മിന്നി മായുന്ന ഭാവങ്ങൾ ഞാൻ ആസ്വദിക്കുകയാണ്..."

"അങ്ങനെ, തോളോട് തോൾ ചേർന്നിരുന്ന് കഥകൾ പറഞ്ഞും, കാറ്റു കൊണ്ടും, മലമുകളിലെ സൂര്യോദയം ആവോളം ആസ്വദിച്ചും, കൊതി തീരുമ്പോ.. സൂഫീ കഥകളിലെ പറക്കും പരവതാനിയിൽ ഞങ്ങൾ അടുത്ത സ്ഥലത്തേക്കു യാത്ര തിരിക്കും..."

 പ്രണയാർദ്രമായ സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ ഇങ്ങനെ പറക്കുവാൻ എന്താ രസം. ചിന്തകളിൽ നിന്നു തിരിച്ചു വരാൻ മടിക്കുന്നു. എങ്കിലും തിരിച്ചു വന്നല്ലേ പറ്റൂ. കൂടുവിട്ടു പറന്ന മനസ്സിന്റെ വിചാരങ്ങളെ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഈ കിടപ്പിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടു വന്നത്..

  
ഈ കാഴ്ചകളൊക്കെ, ഒരു കാലത്ത് എനിക്കു വെറും പാഴ്കിനാവുകളായിരുന്നു. എല്ലാവരും ഹിമാലയം പോകുമ്പോ പരമാവധി അഭിനന്ദിക്കുമെങ്കിലും മനസ്സിലൊരു നീറ്റലുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാ പടച്ചോനെ എനിക്ക് പോകാൻ പറ്റുക. കിട്ടുന്ന ശമ്പളം പകുത്ത് വിദ്യാഭ്യാസ വായ്പ തിരിച്ചടക്കുന്ന എനിക്ക്, അന്നൊക്കെ സ്വപ്നം കാണാൻ കഴിയുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു അതെല്ലാം...

ഇന്നിപ്പോ, സ്ലീപ്പിങ് ബാഗിനുള്ളിൽ കിടന്ന് ഈ നിമിഷം ഞാൻ ഉൾകൊള്ളുകയാണ്. അതേ, എനിക്ക് എന്നെ തന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല..


എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ..
എന്റെ ആഗ്രഹങ്ങൾ..
അവയിലേക്കുള്ള ദൂരം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു..

വിളിപ്പാടകലെ നിന്നു മാടി വിളിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് ഈ പ്രഭാതത്തെ വല്ലാത്ത രസമാക്കിയിരിക്കുന്നു. പുലരിയിലെ തണുപ്പിൽ സ്ലീപ്പിങ് ബാഗിനുള്ളിൽ ഒന്നൂടെ ചുരുണ്ടു കൂടാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴാണ് ചില സംസാരങ്ങൾ കേൾക്കുന്നത്. തല തിരിച്ചു നോക്കിയപ്പോഴാണ് സ്ഥലകാല ബോധം തിരിച്ചു കിട്ടിയത്.

ഞാൻ കിടക്കുന്നതിന്റെ അടുത്തായി, പുലർ തണുപ്പിൽ സുഖമായുറങ്ങുന്ന HRTC ബസ്സുകൾ. തണുപ്പകറ്റാൻ കമ്പിളിപ്പുതപ്പുകൾ ചുറ്റി, വായിലൂടെ പുകയൂതി, മങ്കി ക്യാപ്പും ധരിച്ചു വണ്ടി കാത്തു നിൽക്കുന്ന ആളുകൾ, പതിഞ്ഞ കണ്ണുള്ള കുട്ടികൾ, അങ്ങനെ ആരൊക്കെയോ..

അതേ, റെക്കോങ് പിയോ ബസ്റ്റാന്റിന്റെ ഒത്ത നടുക്കായി, രാത്രിമഞ്ഞിന്റെ നനവുള്ളൊരു തറയിലാണ് ഞാൻ കിടക്കുന്നത്. നോക്കിയപ്പോൾ സമയം ആറു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വെറും നാലു മണിക്കൂർ ഉറക്കത്തിനു വേണ്ടി, ഒരു റൂമെടുക്കേണ്ടല്ലോ എന്നു കരുതി തറയിൽ കിടന്നതാണ്.

എല്ലാവരും എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നതായി മനസ്സിലായപ്പോൾ, അൽപ്പം ജാള്യതയോടെ എല്ലാം വാരിക്കെട്ടി ബാഗിലാക്കി എഴുന്നേറ്റു നടന്നു. അപ്പോഴും അവളെന്നെ തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു. കിന്നരിപ്പല്ലുകൾ കാണിച്ചു ചിരിക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞു മാലാഖ. കഷ്ടിച്ച് ഒരു വയസ്സ് കാണും, ഇവളെ കണ്ടപ്പോൾ ഇക്കാക്കാടെ കുഞ്ഞ് ത്വയ്ബൂനെ ഓർമ്മ വന്നു. ഇങ്ങനെ അൽപ്പ സമയത്തേക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോയ ചിന്തകൾ വൈകാതെ തിരിച്ചു പിയോ ബാസ്റ്റാന്റിലേക്ക് വന്നു.

ഞാനിവിടെ ഒരു ബെഞ്ചിലിങ്ങനെ ഇരിക്കുകയാണ്. കഴിഞ്ഞ ദിവസം സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങൾ ഒരു ഫ്ലാഷ്ബാക്കായി മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു. ഡൽഹിയിൽ ഇറങ്ങിയതും, ഉദ്ദേശിച്ച ട്രെയിൻ വൈകിയതിനാൽ ഏതോ വണ്ടിയിൽ അംബാല വന്നതും, സുന്ദരമായ ചണ്ടീഗഢ് നഗരവും, രാംപാൽ ഭയ്യയുടെ സൈക്കിൾ റിക്ഷയും, ഹിമാലയൻ റാണിയായ ഷിംലയിലേക്കുള്ള യാത്രയും, ശേഷം ജീവിതത്തിലെ വലിയ ആഗ്രഹമായ HRTC യാത്രയും കഴിഞ്ഞു ഇപ്പൊ റെക്കോങ് പിയോ എത്തി നിൽക്കുന്നു.

"അല്ല ജാബി ഇനിയെന്താ നിന്റെ പരിപാടി, ഇങ്ങനെ ഇരുന്നാൽ മതിയോ ? പോണ്ടേ .. നിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്ക്..."  മനസ്സാക്ഷി എന്നോട് ചോദിച്ച വലിയൊരു ചോദ്യമായിരുന്നു അത്.

ഇനി എങ്ങോട്ട് ?????

ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെ തപാലാപ്പീസിലേക്ക് പോകണം. എങ്ങനെ ??  അറിയില്ല. റെക്കോങ് പിയോ വരെ എത്താൻ ഒരു ഐഡിയ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇനി മുന്നോട്ടുള്ള ഓരോ നിമിഷവും അനിശ്ചിതത്വം നിറഞ്ഞതാണ്.. എന്നെക്കൊണ്ട് സാധിക്കുമോ ? അറിയില്ല..

സ്പിറ്റി വാലിയിലെ പ്രധാന ടൗണായ കാസയിലേക്ക് 7 മണിക്കൊരു ബസ്സുണ്ട്. അതിൽ കയറണം. ആ പോസ്റ്റോഫീസ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഹിക്കിം ഗ്രാമത്തെ കുറിച്ച് കാസയിൽ ചെന്നിട്ട് അന്വേഷിക്കണം. അങ്ങോട്ട് വല്ല ബസും ഉണ്ടാവുമോ ? അറിയില്ല. ഇനി വണ്ടിയൊന്നും കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ നടന്നായാലും പോകണം. എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടാലും യാത്രയുടെ ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തിച്ചേരണം..

"അല്ലടാ, നിനക്ക് ഹിന്ദി അറിയില്ലല്ലോ. പിന്നെയെങ്ങനെ നീ കാസയിൽ ചെന്നിട്ട് ഇതെല്ലാം അന്വേഷിക്കും ???"

മനസ്സാക്ഷി വീണ്ടും ചോദ്യമെടുത്തിട്ടു..

ശരിയാണ്, ഭാഷ അറിയില്ല. പിന്നെ എങ്ങനെ ഞാൻ ഇതെല്ലാം അന്വേഷിക്കും ?

എന്തായാകും നെഗറ്റീവ് ചിന്തിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നാൽ ഞാനീ യാത്ര തുടരില്ല എന്നു ഉറപ്പായപ്പോൾ ചിന്തയെ മാറ്റി വിട്ടു. എന്തായാലും ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചു. ഇനി വിജയിച്ചു കയറിയിട്ടേ വിശ്രമമുള്ളു എന്ന് മനസ്സിൽ ദൃഢമായി ഉറപ്പിച്ചു.

ഭാഷയുടെ കാര്യം ചിന്തിച്ചപ്പോഴാണ് സെറിങ്ങിനെ ഓർത്തത്. ഏഴു മണിയുടെ കാസ ബസ്സിലാണല്ലോ അവർക്കും പോകേണ്ടത്. ഇവിടെ എവിടേലും കാണും എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ, ബസ്റ്റാന്റിൽ നിൽക്കുന്ന ആളുകൾക്കിടയിൽ ഞാനാ മുഖം തിരയുകയാണ്..

 ആ.. ദാ നിൽക്കുന്നു. നീളൻ മുടിക്കാരനായ, പതിഞ്ഞ കണ്ണുള്ള, അടഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ സംസാരിക്കുന്ന കൂട്ടുകാരൻ. 

സെറിങ്ങിനോട് ആംഗ്യ ഭാഷയിൽ, ചായ കുടിക്കണം. ഇവിടെ എന്തു കിട്ടുമെന്ന് ചോദിച്ചു. അയാൾ എന്നെയും കൂട്ടി പിയോ ബസ്റ്റാന്റിന്റെ അടുത്തുള്ള ചെറിയൊരു വീട്ടിലേക്ക് കയറി. നല്ല ചൂടുള്ള മോമോസും ചായയും കിട്ടുന്ന ഒരു കടയാണിത്. എന്തായാലും ഇദ്ദേഹത്തെ കിട്ടിയത് നന്നായി. അല്ലെങ്കിൽ ഹോട്ടൽ തപ്പി ഞാൻ അലഞ്ഞേനെ..

  ഇനി സെറിങ്ങിനെയും അനുജനേയും കുറിച്ചു പറയട്ടെ. ഇന്നലെ രാത്രി ഭക്ഷണത്തിനായി നിർത്തിയ ധാബയിൽ വച്ചാണിവരെ പരിചയപ്പെട്ടത്. അതൊരു രസമുള്ള കഥയാ..

ഷിംലയിൽ നിന്നും പിയോയിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ നല്ല മയക്കത്തിലായിരുന്നു. 

ഇടക്ക് വച്ച്, എന്റെ തൊട്ടടുത്തിരുന്ന പയ്യൻ തോണ്ടി വിളിച്ചിട്ട് എന്തോ പറഞ്ഞ ശേഷം ബസ്സിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയി. കാര്യം മനസ്സിലാവാതെ പുറത്തേക്കു നോക്കിയപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ നിർത്തിയതാണെന്ന്..

ഏതോ മലമ്പാതയിലാണ് ബസ്സിപ്പോൾ. താഴേക്കു നോക്കുമ്പോ ചെറിയ നുറുങ്ങു വെളിച്ചങ്ങൾ കാണാം. വണ്ടിയിൽ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ തണുത്ത കാറ്റു വീശുന്നു..

നല്ല വിശപ്പുണ്ടായിരുന്നു. വലിയ സന്തോഷത്തോടെ കയ്യും കഴുകി നേരെ ധാബയിലേക്ക് ചെന്നു. ചെറിയൊരു കടയായതിനാൽ നല്ല തിരക്കുണ്ട്. ആദ്യം പൈസ കൊടുത്ത് ടോക്കൺ വാങ്ങണം. ആളുകൾ വരി നിന്നാണ് ഓർഡർ ചെയ്യുന്നത്. അതു കണ്ട ഞാനും വരി നിന്നു. അവസാനം എന്റെ ഊഴമെത്തിയപ്പോഴാണ് ഒരു ഭീകര സത്യം മനസ്സിലാക്കിയത്..

എന്തു ഓർഡർ ചെയ്യും ?? ഹിന്ദിയിൽ ഒരു വാക്കു പോലും അറിയില്ല...

ചോറ്..  അല്ല റൈസ്..
ഓർ ചപ്പാത്തി.. കറി..

വായിൽ വന്നതൊന്നും അയാൾക്ക് മനസ്സിലായില്ല. എന്റെ വിക്കൽ കണ്ടപ്പോൾ ദേഷ്യത്തിൽ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു..

"വിശക്കുന്നു.. വല്ലതും തായോ..."

എന്നൊക്കെയാണ് മനസ്സിൽ വന്നതെങ്കിലും വാക്കുകൾ പുറത്തേക്കു ചാടുന്നില്ല. പടച്ചോനേ പെട്ടല്ലോ. ചില ആളുകൾ അവിടെയിരുന്ന് വെള്ള ചോറു കഴിക്കുന്നുണ്ട്. അതായാലും മതിയാരുന്നു. പക്ഷേ, ഈ മറുതയോടെങ്ങനെ കാര്യം പറയും. അവസാനം രക്ഷയില്ലാതായപ്പോ ഞാൻ വരിയിൽ നിന്നും പുറത്താക്കപ്പെട്ടു.

എന്തു ചെയ്യുമെന്ന് ആലോചിച്ചു നിൽക്കുമ്പോഴാണ് ബസ്സിൽ എന്റെ അടുത്തിരുന്ന ആ രണ്ടു പേർ ഒരു മേശയിലിരുന്നു ചോറു കഴിക്കുന്നത് കണ്ടത്. ഞാൻ പതുക്കെ അവരുടെ അടുത്തു ചെന്നിരുന്നു ചെറിയൊരു ചിരി പാസാക്കി..


തിരിച്ചു എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച രണ്ടു പേരും സാവധാനം ഭക്ഷണ പാത്രം കയ്യിലെടുത്ത്, കണ്ണടച്ചു പിടിച്ച്, പതുക്കെ തല മുകളിലേക്കുയർത്തി, എന്തൊക്കെയോ മന്ത്രങ്ങൾ ചൊല്ലിയ ശേഷം വേഗത്തിൽ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു തുടങ്ങി. പാത്രത്തിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ കഴിക്കുന്ന ഇവരെയും നോക്കി, വിശന്നു വലഞ്ഞ ഞാനും..

എന്നെയൊന്ന് നോക്കുന്നു പോലുമില്ല. തോണ്ടി വിളിച്ചാലോ. വിശ്വാസ പ്രകാരം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ മിണ്ടാൻ പാടില്ല എന്ന് വല്ലതും ഉണ്ടാവോ.. തോണ്ടിയാൽ ദേശ്യപ്പെട്ടാലോ..

എന്തായാലും അനുജൻ എന്നെ നോക്കിയപ്പോൾ ഞാൻ ആംഗ്യ ഭാഷയിൽ ഇത് എന്താണെന്നു ചോദിച്ചു. അവനൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം മുടി വളർത്തിയ മനുഷ്യനോട് എന്തോ പറഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ് അയാൾ പാത്രത്തിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുത്തത്. അവർ തമ്മിൽ എന്തോ സംസാരിച്ച ശേഷം ചിരിച്ചു കൊണ്ട് എനിക്കത് പറഞ്ഞു തന്നു..

 "മിക്സ് ദാൽ"

ഹോ ഇതിനാണോ ഇത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടത്. അങ്ങനെ സന്തോഷത്തോടെ വീണ്ടും വരി നിന്നു. കൗണ്ടറിൽ ഇരുന്നയാൾ ഒരു പുച്ഛത്തോടെ എനിക്ക് ടോക്കൻ തന്നു. ഭക്ഷണം കിട്ടി. പച്ചരി ചോറും പരിപ്പു കറിയും ആവശ്യത്തിന് റൊട്ടിയും വാങ്ങി കഴിക്കാം. അങ്ങനെ അവരുടെ കൂടിയിരുന്ന് കഴിച്ചു.

  അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് സെറിങ്. കൂടെയുള്ളത് അനുജനാണ്. സ്പിറ്റി വാലിയിലെ കുന്ക്രി ഗ്രാമത്തിലാണ് ഇവരുടെ വീട്. നമ്മൾ മൂക്ക് അടച്ചു പിടിച്ചു സംസാരിക്കുന്ന പോലെയാണ് ഇവരുടെ ശബ്ദം. എനിക്ക് ഹിന്ദി അറിയില്ല. അവർക്ക് ഇംഗ്ലീഷും. പക്ഷെ നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ വളർന്ന സൗഹൃദം ഭാഷയുടെ അതിർ വരമ്പുകൾ ഭേദിക്കുകയായിരുന്നു..

പിന്നീട് ഏകദേശം മൂന്നു മണിയോടെ പിയോയിൽ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ കിടക്കാനുള്ള സ്ഥലം അന്വേഷിച്ചു നടന്ന നേരം സെറിങ് തന്നെയാണ് ബസ്റ്റാന്റിന്റെ നടുവിലുള്ള തറ കാണിച്ചു തന്നത്. ഇപ്പൊ ദാ ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും സഹായിക്കുന്നു. ചില സൗഹൃദങ്ങൾ യാത്രകളിൽ വലിയ സഹായമാകും. അതു പോലെ കിട്ടിയതാണ് ഈ നല്ല മനുഷ്യനെ..

പിന്നിട്ട വഴികൾ ആലോചിച്ചിങ്ങനെ ഇരിക്കും നേരം മുന്നിൽ ചൂട് പറക്കുന്ന മോമോസ് വന്നു. ഞാൻ ഇന്നേ വരെ കഴിച്ചതിൽ ഏറ്റവും രുചിയുള്ള മോമോ ഓരോന്നും ആസ്വദിച്ചു തന്നെ കഴിച്ചു..

ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം സെറിങ്ങിന്റെ പിറകെ റെക്കോങ് പിയോ ബസ്റ്റാന്റിലെ ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറിലേക്ക് നടക്കുമ്പോഴാണീ ബോർഡ് കാണുന്നത്. ഇവിടുന്ന് പുറപ്പെടുന്ന ബസ് സമയങ്ങൾ എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു കൗതുകം തോന്നി വായിച്ചപ്പോഴാണ് ചിത്ഗുൽ എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് ഒൻപത് മുപ്പതിന് ഒരു ബസ്സുള്ളതായി കാണുന്നത്..

"ചിത്ഗുൽ"

എവിടെയോ വായിച്ചു മറന്നൊരു പേര്. ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത് ശരിയാണെങ്കിൽ ഇത് മനോഹരമായൊരു ഹിമാലയൻ ഗ്രാമമാണ്‌. പണ്ടെങ്ങോ ഒരു ബ്ലോഗിൽ ഈ ഗ്രാമത്തെ കുറിച്ചു വായിച്ചതോർക്കുന്നു. ഇതു തന്നെയാണോ അത് ? എങ്കിൽ പോയാലോ..?

ഇങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു നിൽക്കുന്നതിനിടെ സെറിങ് എനിക്കു വേണ്ടി കാസയിലേക്ക് ടിക്കേറ്റെടുക്കാൻ കൗണ്ടറിന്റെ മുന്നിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. വേഗം ചെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു വലിച്ച്, മാറ്റി നിർത്തി അറിയാവുന്ന പോലെ ചോദിക്കുകയാണ്..

ഭയ്യാ, ഇസ് "ചിത്ഗുൽ" .. അച്ഛാ ഹേ ???
സൈറ്റ് സീയിങ് ?? ഫോട്ടോഗ്രാഫി ??

ഞാനിതു ചോദിക്കുമ്പോ സെറിങ്ങിന്റെ കണ്ണുകൾ വിടരുന്നത് കണ്ടപ്പോഴേ മറുപടി ഊഹിച്ചു...

"ചിത്ഗുൽ, ബഹുത് സുന്ദർ ഗാവ് ഹേ..."

അതു കേട്ടപ്പോ പിന്നെയൊന്നും ആലോചിച്ചില്ല. ആ നിമിഷം തന്നെ കൗണ്ടറിൽ നിന്ന് ഒൻപത് മുപ്പതിനുള്ള ചിത്ഗുൽ ബസ്സിൽ 120രൂപായുടെ ടിക്കറ്റെടുത്തു. രണ്ടു മിനിറ്റു കൊണ്ടു യാത്രയുടെ ഒരു പ്രധാന തീരുമാനം മാറിയിരിക്കുന്നു.

ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലുള്ള തപാലാപ്പീസ് തേടിയിറങ്ങിയ ഞാനിപ്പോ, വേറേയേതോ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോകാൻ തയാറെടുക്കുന്നു. എന്തായാലും ഇവിടം വരെ വന്നതല്ലേ, ഒന്നു പോയി നോക്കാം.

ഖൽബിന്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾ പിന്തുടർന്നു യാത്ര ചെയ്യാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം. നാളെയെ കുറിച്ചു ചിന്തിച്ച് ഇന്നത്തെ നിമിഷം നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നത് എന്തിനാ ???

സ്വതന്ത്രമായ ആഗ്രഹങ്ങളാണ് യാത്രയിലെ ഏറ്റവും വലിയ സംതൃപ്തി. ഇപ്പോ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോകണമെന്ന് മനസ്സ് വല്ലാതെ കൊതിച്ചു പോയി. അവിടെ എന്താ കാണാനുള്ളതെന്ന ചോദ്യത്തിനിപ്പോ പ്രസക്തിയില്ല. എന്തായാലും പോകുക തന്നെ. ബാക്കി വരുന്നിടത്തു വച്ചു കാണാം.

ഇങ്ങനെ പല ചിന്തയിൽ നിൽക്കുന്നതിനിടെ ഏഴു മണിയുടെ കാസ ബസ്സ് വന്നു നിർത്തി. സെറിങ്ങിനും അനുജനും പോകാൻ സമയമായിരിക്കുന്നു. എന്നോടിവർ യാത്ര പറയുകയാണ്.

ഇവരെന്റെ ആരുമല്ല. പക്ഷെ എന്തോ എനിക്ക് വല്ലാത്തൊരു വിഷമം തോന്നുന്നു. കുറഞ്ഞ മണിക്കൂറുകൾ കൊണ്ട് വളരെയധികം ഇഷ്ടപ്പെട്ടൊരു സൗഹൃദമായിരുന്നു അത്. ഭാഷയുടെ അതിർ വരമ്പുകൾ ഭേദിച്ച കൂട്ടുകെട്ട്. ചിലയാളുകൾ ഇങ്ങനെയാണ്. കുറഞ്ഞ സമയം കൊണ്ട് തന്നെ മനസ്സു കീഴടക്കി കളയും. എന്തായാലും പോകേണ്ടവർ പോകുക തന്നെ ചെയ്യുമല്ലോ. അങ്ങനെ അവർ അവരുടെ വഴിക്ക്. ഞാൻ എന്റെയും..

അവിടുന്ന്, നേരത്തെ മോമോസ് കഴിച്ച കടയിലേക്ക് നടന്നു. ഇതിന്റെ ഉടമസ്ഥനായ അപ്പൂപ്പനോട് അനുവാദം ചോദിച്ച ശേഷം മൊബൈലും പവർ ബാങ്കും ചാർജ് ചെയ്യാൻ വച്ചു. ഇപ്പോ അവരുടെ വീടിന്റെ മുന്നിലെ ബെഞ്ചിൽ ഇരിക്കുകയാണ്. ഇവിടുന്ന് നോക്കുമ്പോ റെക്കോങ് പിയോ ബസ്റ്റാന്റിനു മുകളിലായി കാണുന്ന മഞ്ഞു മലകൾ കാണാം..

 ചിത്രങ്ങളിൽ മാത്രം കണ്ടിരുന്ന പർവ്വതങ്ങൾ ഇപ്പോ കണ്മുന്നിലിങ്ങനെ തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുകയാ. ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും മറക്കാനിടയില്ലാത്ത ഈ നിമിഷങ്ങളിപ്പോ ഞാൻ മനസ്സു തുറന്ന് ആസ്വദിക്കുന്നു..

തണുത്തുറഞ്ഞ പ്രഭാതത്തിൽ, സുന്ദരമായ ഓർമ്മകൾ താലോലിച്ചു കൊണ്ട് റെക്കോങ് പിയോയിലെ ഒരു ആപ്പിൾ മരച്ചുവട്ടിൽ ഞാനിരിക്കുകയാണ്. ഡയറിയും പേനയും കയ്യിൽ തന്നെ ഉള്ളതിനാൽ കാണുന്ന കാഴ്ചകളെല്ലാം ചൂടോടെ എഴുതാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്.

 ഈ ബെഞ്ചിനു മുന്നിൽ പാകിയിരിക്കുന്ന കരിങ്കൽ പടവുകളിലൂടെ, സന്തോഷത്തോടെ, തുള്ളിച്ചാടി താഴേക്കു നടന്നു പോകുന്ന, സ്വെറ്ററണിഞ്ഞ സ്കൂൾ കുട്ടികൾ..

നേരെ എതിർ ദിശയിൽ നിന്നും പാൽ കുപ്പിയുമായി അവരുടെ തന്നെ പ്രായമുള്ള രണ്ടു സഹോദരങ്ങൾ കയറി വരുന്ന കാഴ്ച്ച മനസിനെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്നു. ഇവരെന്തേ സ്കൂളിൽ പോകാത്തത്. ഇവർക്കും ഉണ്ടാവില്ലേ ആഗ്രഹങ്ങൾ ?

നല്ല യൂണിഫോമണിഞ്ഞു ബാഗും തൂക്കി നടന്നു പോകുന്ന കുട്ടികളുടെ ഇടയിലൂടെ കീറ വസ്ത്രങ്ങളണിഞ്ഞ ആ കുരുന്നുകൾ അവരുടേതായ ലോകത്തേക്ക് പടവുകൾ കയറിപ്പോയി..

ഇന്നത്തെ വഴിയോര കച്ചവടം തുടങ്ങാനായി കോപ്പു കൂട്ടുന്ന ആളുകൾ എന്തൊക്കെയോ ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നു. പ്രധാനമായും തണുപ്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള വസ്ത്രങ്ങളാണ് വിൽക്കാൻ വച്ചിരിക്കുന്നത്.

ഇങ്ങനെ ഓരോ കാഴ്ചകൾ കണ്ടും, മനസ്സിലെ ഓർമ്മകൾ അയവിറക്കിയും സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല..

ഒൻപത് പതിനഞ്ചായപ്പോൾ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള കുഞ്ഞൻ HRTC ബസ്സ് വന്നിരിക്കുന്നു. സമയം കളയാതെ എന്റെ വലിയ ബാഗ് ബസ്സിന്റെ ഡിക്കിയിൽ വെച്ച ശേഷം നേരെ കയറി മുൻ വാതിലിന്റെ അടുത്തായി ഇരുന്നു..

കൃത്യ സമയത്ത് ആളു നിറഞ്ഞ ബസ്സ് ഒൻപത് മുപ്പതിന് തന്നെ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. കൂടുതലും ഗ്രാമവാസികൾ തന്നെയാണിതിലെ യാത്രക്കാർ. ബസ്സിപ്പൊ സാവധാനം പിയോ ടൌൺ വഴി ഇറക്കമിറങ്ങുകയാണ്. മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾക്കു നടുവിലാണ് റെക്കോങ് പിയോ എന്ന സ്ഥലം. എങ്ങോട്ടു നോക്കിയാലും ഹിമാലയം മേഘങ്ങളിൽ തൊട്ടു നിൽക്കുന്ന സുന്ദര ദൃശ്യം മാത്രം. വണ്ടി ഓരോ വളവുകൾ തിരിയും തോറും മഞ്ഞിൻ തലപ്പാവണിഞ്ഞ കൂടുതൽ  മലനിരകൾ ദർശനം തന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു..

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി കാണുന്ന കാഴ്ചകൾ മനസ്സിനെ ഒരുപാട് സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു. ഈ യാത്ര വെറുതെയാവില്ലെന്നു മനസ്സു പറയുന്ന പോലെ..

നല്ല കാഴ്ചകൾ കാണാനായി, ബസ്സിലെ മുൻ സീറ്റാണ് ഞാൻ നോട്ടമിട്ടതെങ്കിലും ഡ്രൈവർ നേരത്തെയത് പിടിച്ചു വച്ചിരുന്നു. ഇന്നത്തെ യാത്രയിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടു മക്കൾ കൂടെയുണ്ട്. അവരോട് ഓരോ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടാണിയാൾ ബസ്സോടിക്കുന്നത്..

മലകൾ ചെത്തിയുണ്ടാക്കിയ ഇറക്കങ്ങളും ഹെയർപിൻ വളവുകളും ഇറങ്ങി എത്തിയത് കഥകളിൽ മാത്രം കേട്ടു പരിചയമുള്ള, സാക്ഷാൽ "സത്-ലജ്" നദിയുടെ അരികു ചേർന്നുള്ള റോഡിലാണ്. മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള നദി, രൗദ്ര ഭാവത്തിൽ കൂലം കുത്തിയൊഴുകുന്നു..

നദിയുടെ കുറുകേ കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ പഴയ ഇരുമ്പു പാലത്തിലേക്ക് ബസ്സ് കയറി. ശക്തിയായി വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റിൽ, പാലത്തിന്റെ വശങ്ങളിൽ കെട്ടിയിരിക്കുന്ന ടിബറ്റൻ സമാധാന പതാകകൾ പാറിപ്പറക്കുന്നു..

തൊട്ടു താഴെ കലി പൂണ്ടൊഴുകുന്ന നദിയിലേക്ക് നോക്കുമ്പോ ഉള്ളിലൊരു ഭയം പോലെ. തന്റെ കുട്ടികൾക്കു കാഴ്ചകൾ കാണാനായി, പാലത്തിലൂടെ, വളരെ പതുക്കെയാണയാൾ ബസ്സോടിക്കുന്നത്..

അവിടുന്ന് അൽപം കൂടി മുന്നോട്ടു നീങ്ങിയപ്പോൾ കർച്ചം ഡാമിന്റെ അടുത്തെത്തി. ഇപ്പോഴാണൊരു കാര്യം മനസ്സിലായത്. ഇന്നലെ ഞാൻ ഷിംലയിൽ നിന്നും വന്ന അതേ ദിശയിലാണീ ബസ്സിപ്പോ പോകുന്നത്. ആഹാ...!!! ഇത്ര മനോഹരമായ സ്ഥലത്തെ കുറിച്ചാണോ ഞാൻ ഭീകരമായി ചിന്തിച്ചത് ??

വെളുപ്പിന് ഇതുവഴി വരുമ്പോ, തണുത്തു വിറച്ചു കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നോക്കും നേരം, അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ അരികിലൂടെ തൊട്ടുരുമ്മി പോയ പാറക്കെട്ടുകളും, ഹിമാലയൻ ഓഫ്‌റോഡും, ഹെയർ പിൻ വളവുകളും, ആർത്തൊഴുകുന്ന സത്-ലജ് നദിയും ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ കണ്ട കർച്ചം ഡാമിന്റെ ഭാഗങ്ങളും വല്ലാത്തൊരു ഭീകരാന്തരീക്ഷമാണ് മനസ്സിൽ സൃഷ്ടിച്ചത്..

വല്ലാതെ പേടിപ്പെടുത്തിയ യാത്ര. ഏതോ തീവ്രവാദികൾ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന പോലെയുള്ള കാര്യങ്ങളാണ് ആ സമയം മനസ്സിൽ വന്നത്. ഇടയ്ക്ക് ഡ്രൈവർക്ക് റെസ്റ്റ് ചെയ്യാനായി ഒരു ഇരുമ്പു പാലത്തിൽ നിർത്തിയപ്പോൾ ഞാനും ചാടി പുറത്തിറങ്ങി..

നല്ല തണുത്ത കാറ്റും നൂൽ മഴയും, നദിയുടെ ശബ്ദവും ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ട് പേടിയും ജിജ്ഞാസയും മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. സത്യം പറഞ്ഞാൽ വല്ലാതെ ടെൻഷൻ തോന്നിയ നിമിഷങ്ങൾ. എങ്ങനെ എത്തുമെന്നറിയാത്ത ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് പോകുകയാണല്ലോ ഞാൻ.

വീട്ടിൽ നിന്നും ആയിരക്കണക്കിന് കിലോമീറ്ററുകൾ അകലെ, ഹിമാലയൻ പാതയിൽ, കുത്തിയൊലിക്കുന്ന നദിയുടെ കുറുകെ, തണുത്തു വിറച്ചു നിൽക്കുകയാണ്..

ഹിന്ദി അറിയില്ലെങ്കിലും ഡ്രൈവറോട് ഹിക്കിം ഗ്രാമത്തിലെ പോസ്റ്റോഫീസിനെ കുറിച്ച്‌ എങ്ങനെയോ ചോദിച്ചു. അവിടേക്ക് ബസ്സൊന്നും ഇല്ലത്രേ. കാസയിൽ ചെന്ന് ടാക്സി വിളിച്ചാൽ മതിയെന്ന് മുറി ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞ ശേഷം, അവിടെ നിന്ന ആളുകളോട് എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തുകയും വരവിന്റെ ഉദ്ദേശം പറയുകയും ചെയ്തു.

ഒരു കത്തെഴുതാൻ ഇവിടം വരെയോ, ഇവന് വട്ടാണോ എന്നായിരിക്കും ഇവരുടെ ചിന്ത. ആവോ, എന്തായാലും എല്ലാവരെയും ചേർത്തു നിർത്തി ഒരു പടം പിടിച്ച ശേഷമാണവിടുന്നു യാത്ര തുടർന്നത്..

അങ്ങനെ, ഇന്നലെ വല്ലാതെ പേടിപ്പിച്ച ഈ വഴിയുടെ പ്രഭാത ഭംഗി അസ്വദിച്ചുള്ള ഇന്നത്തെ യാത്ര, വൈകാതെ തന്നെ ഇടത്തോട്ടു തിരിഞ്ഞു. കർച്ചം ഡാമിന്റെ അരികു പിടിച്ച് മുകളിലേക്കു കയറിപ്പോകുന്ന വഴിയിലൂടെ ബസ്സ് സാവധാനം മുന്നോട്ടു നീങ്ങുകയാണ്. ഇരുവശത്തും ഡാമിന്റെ ഭാഗമായ കോൺക്രീറ്റ് നിർമ്മിതികൾ. അതിനു നടുവിലൂടെ ഒന്നു രണ്ടു ഗേറ്റുകൾ കടന്ന ബസ്സിപ്പോ ചെങ്കുത്തായ ചുരത്തിലേക്കു പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നു.

ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും അപകരകരമായ വഴികളിലൊന്നായ രക്ച്ചം പാസ്. പാറ തുരന്നുണ്ടാക്കിയതാണീ വഴി. വലതു വശം വലിയ താഴ്ചയും, റോഡിനു നേരെ മുകളിൽ പാറക്കെട്ടുകളും നിറഞ്ഞ ഈ പാതയുടെ താഴ് വാരങ്ങളിൽ സത്-ലജ് നദി നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു..

ആഴങ്ങളിലേക്കു കൂപ്പു കുത്താൻ വെമ്പുന്ന പോലെ ഓരോ വളവുകളും അയാൾ സാഹസികമായി വളച്ചെടുക്കുമ്പോൾ, ശ്വാസം നിലച്ച അവസ്ഥയിൽ ഞാനിരിക്കുകയാണ്..

അറിയാതെ രണ്ടു കൈകളും കമ്പിയിൽ മുറുക്കി പിടിച്ചു പോയി. റോഡിന്റെ നേരെ മുകളിലായി താഴ്ന്നു നിൽക്കുന്ന പാറക്കെട്ടുകളിൽ ബസ്സിന്റെ കാരിയർ ഇടിക്കാതിരിക്കാൻ, വളരെ വിദഗ്ദ്ധമായി സ്റ്റിയറിങ് തിരിക്കുന്നത് കാണാൻ രസം തന്നെ..

ചില വളവുകളിൽ തന്റെ മക്കളുടെ മുഖത്തു നോക്കി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടാണയാൾ ബസ്സ് വളക്കുന്നത്..

പടച്ചവനേ, ന്റെ പാത്തൂനൊരു കത്തെഴുതാൻ വന്ന ഞാനിപ്പോ ലോകത്തിന്റെ ഏതോ കോണിലേക്കു പോകുകയാണ്. അവിടേക്ക് എത്തുമെന്ന് ഒരു ഉറപ്പുമില്ലാത്ത യാത്ര. ഈ പോക്കിലൊരു പാറയിടിഞ്ഞാൽ, അല്ലെങ്കിൽ ബസ്സിന്റെ നിയന്ത്രണം തെറ്റിയാൽ, പിന്നെ എനിക്കെന്തു സംഭവിച്ചെന്ന് പുറം ലോകമറിയില്ല..

എന്തായാലും കുറേ സമയത്തിനു ശേഷം പേടി പതുക്കെ മാറിത്തുടങ്ങി. കർച്ചം പാസ്സിലൂടെയുള്ള യാത്ര കൂടുതൽ അപകടകരമായെങ്കിലും ഡ്രൈവറുടെ പരിചയസമ്പന്നത എനിക്കും നല്ല ആത്മവിശ്വാസം പകർന്നിരിക്കുന്നു. യാത്രയുടെ അസ്വാദനത്തിലേക്കു പൂർണ്ണമായും എത്തിച്ചേർന്ന നിമിഷം, കാതിലൊരു പാട്ടും വച്ചു ഞാനിരിക്കുകയാണ്..

നിലാവിനെ സാക്ഷിയാക്കി മനസ്സിലുറപ്പിച്ച ഒരു ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് ഒന്നും നോക്കാതെ ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ ഇതു പോലെയുള്ള അനുഭവങ്ങൾ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലയിരുന്നു..

മനോഹരവും അപകടകരവുമായ കർച്ചം പാസ്സിന്റെ ഓരോ വളവുകളും ഞാനിപ്പോ ആസ്വദിക്കുകയാണ്. ഹൃദയാന്തരത്തിൽ പൂവിട്ട പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മകൾ, ഹിമാലയൻ പാതയുടെ ഭീകരത വലിയ ആസ്വാദനമായി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു..

മനസ്സിലെ ചിന്തകൾക്ക് ജീവൻ വച്ചിരിക്കുന്നു. കണ്ണിൽ കാണുന്ന കാഴ്ച്ചകൾ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്റെ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിയിരിക്കാൻ എന്താ രസം. ഹെയർ പിൻ വളവുകളും കയറ്റവും നിറഞ്ഞ ഹിമാലയൻ ചുരത്തിലൂടെ എന്റെ മനസ്സും ശരീരവും ഒന്നായി നീങ്ങുകയാണ്..

ഇടയ്ക്ക് സീറ്റിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു വലതു വശത്തെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഒന്നെത്തി നോക്കി. പടച്ചോനേ, ചങ്കിൽ നിന്ന് വല്ലാത്ത ഒരാന്തൽ. 

 കൈവരി പോലുമില്ലാത്ത ഈ റോഡിന് താഴെയായി, അങ്ങു ദൂരെ വെള്ളിയരഞ്ഞാണം പോലെ, രണ്ടു മലകൾക്ക് നടുവിലൂടെ ഒരു നദി ഒഴുകുകയാണ്. ചില വളവുകളിൽ ബസ്സിന്റെ ബോഡി ഈ കൊക്കയിലേക്ക് ഇറങ്ങി തിരിയുമ്പോൾ വീട്ടുകാരെ മുഴുവൻ ഓർമ്മ വരുന്നു. ഗട്ടറുകളിൽ ബസ് ചരിയുമ്പോൾ അറിയാതെ എതിർ ദിശയിലേക്ക് ബലം കൊടുത്തു പോകുന്നു. 

ചെങ്കുത്തായ പാറക്കെട്ടുകൾ കീഴടക്കി മുന്നോട്ടു കുതിക്കുന്ന HRTC ബസ്സിലെ യാത്രയെന്ന എന്റെ സ്വപ്ന സാക്ഷാത്കാരം ഇത്ര പെട്ടെന്ന് സാധ്യമാവുമെന്നു കരുതിയില്ല. എന്തായാലും ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ടിക്കറ്റെടുക്കാൻ തോന്നിയ ആ നിമിഷത്തെ ഞാൻ ഒന്നൂടെ സ്മരിച്ചു..

അതങ്ങനെയാണ്..
ചില തീരുമാനങ്ങൾ, അവ നമ്മെ ചിന്തകളുടെ അപ്പുറത്തേക്കായിരിക്കും നയിക്കുക. അല്ലെങ്കിൽ കാസയിലേക്ക് പോകേണ്ട ഞാനീ ചിത്ഗുൽ ബസ്സിൽ ഇരിക്കുമായിരുന്നോ ??

എവിടെയോ നിർത്തിയപ്പോഴാണ് ചിന്തയിൽ നിന്നുന്നർന്നത്. ഡ്രൈവറും കണ്ടക്ടറും പുറത്തേക്ക് നടക്കുന്നു. ഭക്ഷണം കഴിക്കാനാവണം.

സാങ്ല താഴ്-വരയിലെ ബസ് ഷെൽറ്ററാണിത്. സമയം 12:45. ചെറിയ വിശപ്പ് തോന്നുന്നുണ്ട്. ഭക്ഷണം കഴിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന സംശയത്തിൽ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടന്നപ്പോഴേക്ക് സമയം കുറെ പോയി. 

തൽക്കാലം വയറിനെ പറഞ്ഞു സമാധാനിപ്പിച്ചു ബസ്സിൽ തന്നെ കയറിയിരുന്നു. അര മണിക്കൂറിനു ശേഷം ബസ് ജീവനക്കാർ വന്നു വീണ്ടും യാത്ര തുടരുകയാണ്. സാങ്ല ഗ്രാമം കഴിഞ്ഞ ശേഷം വഴിയുടെ സ്വഭാവം മാറിയിരിക്കുന്നു.

ആപ്രിക്കോട്ട് മരങ്ങളാൽ വസന്തം വിരിഞ്ഞ മനോഹരമായ പാത..

ഇടയ്‌ക്കിടെ ചെറിയ പാലങ്ങൾ, അതിനടിയിലൂടെ തെളിഞ്ഞൊഴുകുന്ന അരുവികൾ. പച്ച പുതച്ച താഴ്‌ വാരങ്ങൾക്ക് ഭംഗി പകർന്നു കൊണ്ട് ദേവദാരു മരങ്ങൾ അഴകോടെ നിരന്നു നിൽക്കുന്നു. കിനാവിനെ തോൽപ്പിക്കും വിധം ഈ കാഴ്ചകൾ നയനങ്ങളെ കുളിരണിയിക്കുന്ന നിമിഷം, നല്ലൊരു പാട്ടും വച്ചു ഞാനിങ്ങനെ ഇരിക്കുകയാണ്..

മനസ്സിന്റെ ഓർമ്മകളും മിഴിയിലെ കാഴ്ച്ചയും സംഗമിക്കുന്ന മനോഹര നിമിഷങ്ങളിൽ, ചിന്തകൾക്ക് വീണ്ടും ജീവൻ വച്ചിരിക്കുന്നു.

"വിവാഹ ശേഷം പാത്തൂന്റെ കയ്യും പിടിച്ച് ഇവിടെ വരണം. ആപ്രിക്കോട്ട് മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നടക്കണം, വീശിയടിക്കുന്ന കുളിർകാറ്റു കൊള്ളണം, ആ കാറ്റിൽ പാറിപ്പറക്കുന്ന അവളുടെ തട്ടം നേരെയാക്കി കൊടുക്കണം. മഞ്ഞു മലകളിൽ നിന്ന് നേരിട്ടൊഴുകി വരുന്ന തെളിനീർച്ചാലുകളിൽ കാലിട്ടിരിക്കണം.."

"ഞാനിങ്ങനെ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ അലഞ്ഞ കഥകൾ അവളെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിക്കണം.."

സ്വപ്നങ്ങൾ മനസ്സിൽ കാണുവാൻ മാത്രമുള്ളതല്ല. അതു ചെയ്തു തീർക്കാൻ കൂടിയുള്ളതാണ്. ഇന്ഷാ അല്ലാഹ്. ഞാൻ വന്നിരിക്കും. ഇപ്പോ കാണുന്ന കിനാവുകൾ അനുഭവിക്കാനായി...

മൊബൈലിൽ പാടുന്ന മോഹിത് ചൗഹാന്റെ പ്രണയഗീതങ്ങൾ ഈ നിമിഷങ്ങളെ വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിച്ചിരിക്കുന്നു. കണ്ണിൽ കാണുന്ന ഓരോ കാഴ്ചയും ഒരു മൂവി ഫ്രയിമിലെന്ന പോലെ ആസ്വദിക്കുകയാണ്. 

ആപ്പിൾ മരങ്ങൾക്കിടയിൽ വെട്ടിയ മൺപാതയിലൂടെ ആടിയുലഞ്ഞു സഞ്ചരിക്കുന്ന ഈ HRTC ബസ് എന്നേയും കൊണ്ട് പോകുകയാണ്. സാങ്ല ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും വലിയ ഭാണ്ഡ കെട്ടുകളുമായി കയറിയ ഗ്രാമീണർ പല സ്ഥലങ്ങളിലായി ഇറങ്ങുന്നു.

ഇടയ്ക്ക് പ്രധാന പാതയിൽ നിന്നും വലത്തെക്കു തിരിഞ്ഞു, കുടുസ്സു വഴിയിലൂടെ താഴേക്കിറങ്ങിയ ബസ് വലിയ വളവുകൾ തിരിഞ്ഞ്, ചെറിയൊരു ഗ്രാമത്തിൽ നിർത്തി. പത്തിരുപത് വീടും ഒരു ക്ഷേത്രവും ഉൾപ്പെടുന്ന താഴ് വാരം. മൂന്നു പേർക്ക് ഇറങ്ങാനാണ് ഇത്രയും കഷ്ടപ്പെട്ട് ഡ്രൈവർ ബസ് ഇവിടേക്കിറക്കിയത്..

കുറേ സാധനങ്ങളുമായി അവരിറങ്ങിയ ശേഷം, പതിയെ മുരണ്ടു നിരങ്ങി വീണ്ടും മുകളിലെത്തിയ ഹിമാചൽ പരിവാഹൻ ബസ് ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തെ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങുകയാണ്. ചെറിയ പാലങ്ങളും അരുവികളും തൂവെള്ള നിറമുള്ള പാറക്കൂട്ടങ്ങളും താണ്ടി ഇന്ത്യയുടെ അവസാന ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ഈ യാത്ര..

ലക്ഷ്യം എത്താറായെന്ന് തോന്നുന്നു. പാറക്കൂട്ടങ്ങൾ കൃഷിയിടങ്ങൾക്ക് വഴി മാറിയിരിക്കുന്നു. റോഡിനോട് ചേർന്ന്, പ്രത്യേക തരത്തിൽ മേഞ്ഞ മേൽക്കൂരയാൽ മനോഹമായ വീടുകൾ കാണാൻ തുടങ്ങി..

അതേ, സ്വപ്നങ്ങളിൽ ഞാൻ കണ്ട പോലെയുള്ള കുടിലുകൾ. അവയോടു ചേർന്ന് പച്ച പുതച്ച താഴ്‌-വാരങ്ങൾ. അവിടെ പുല്ലു മേയുന്ന പശുക്കൾ. അവയ്ക്ക് വെള്ളം കുടിക്കാനായി തെളിഞ്ഞൊഴുകുന്ന അരുവി. അതിനുമപ്പുറം മനോഹരമായ ഹിമാലയ പർവ്വതങ്ങൾ..

ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഞാൻ ഹിമാലയം എന്തെന്ന് അറിയുകയാണ്. മനസ്സിന്റെ മൂലയിൽ പൊടി പിടിച്ചു കിടന്നിരുന്ന ആഗ്രഹങ്ങൾ ഓരോന്നായി പുറത്തു ചാടുകയാണ്. ഈ ഗ്രാമങ്ങളിലൂടെ എനിക്ക് നടക്കണം. ഗ്രാമവാസികളെ കാണണം. അവരുടെ ജീവിതം അടുത്തറിയണം. ഇന്നേ വരെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത സംസ്കാരങ്ങൾ പഠിക്കണം. ആഗ്രഹിച്ച കാഴ്ചകൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞതിനാൽ നല്ല സന്തോഷം തോന്നുന്നു. ഇനി കണ്ട കാഴ്ചകൾ അനുഭവിക്കണം.

സമയം 2:30

  ഈ സ്വപ്നയാത്രയ്ക്ക് വിരാമം കുറിച്ചു കൊണ്ട് ബസ്സ് ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിൽ നിർത്തി. ഇതേ ബസ്സിൽ റെക്കോങ് പിയോയിലേക്കു പോകാനുള്ള ഗ്രാമവാസികളുടെ തിരക്കിനിടയിലൂടെ എങ്ങനെയോ പുറത്തിറങ്ങി, പരിസരം വീക്ഷിച്ചു നടക്കുകയാണ്.

ആളുകളുടെ സംസാരമൊഴിച്ചാൽ നിശബ്ദമായ അന്തരീക്ഷം. ഞാനിപ്പോ നിൽക്കുന്നതിനു താഴെയായി, വെളുത്ത നിറത്തിൽ പതഞ്ഞൊഴുകുന്ന ബാസ്‌പാ നദി. അതിനപ്പുറം പച്ചപ്പു നിറഞ്ഞ മരക്കൂട്ടങ്ങൾ. വീണ്ടും കണ്ണോടിച്ചാൽ ഇടതു വശത്തായി മഞ്ഞു മൂടി കിടക്കുന്ന ഹിമസാനുക്കൾ. വീണ്ടും ഇടത്തോട്ടു തന്നെ നോക്കുമ്പോ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമവും പിന്നിലായി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന ഹിമാലയം.. 

തണുത്ത അന്തരീക്ഷത്തിൽ കൈകൾ ജാക്കറ്റിൽ തിരുകി നിൽക്കും നേരം മനസ്സ് വീണ്ടും മന്ത്രിച്ചു. 

"ഇന്നിനി തിരിച്ചു പോണോ ?"

വലിയൊരു ചോദ്യം...!!
കാരണം ഇതേ ബസ്സിൽ പിയോയിലേക്കു മടങ്ങി, അവിടെ കിടന്ന ശേഷം, നാളെ രാവിലെ കാസ ബസ്സ് പിടിക്കാനായിരുന്നു പ്ലാൻ. ഇത്ര മനോഹരമായ ഗ്രാമത്തിൽ വന്നിട്ട് ഒരു രാത്രിയിവിടെ ചിലവഴിക്കാതെ പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല. എന്തു ചെയ്യും ? 

ഇന്നിവിടെ നിന്നാൽ, സ്പിറ്റി വാലിയും, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെ പോസ്റ്റോഫീസും ലക്ഷ്യം വച്ചുള്ള യാത്രയിൽ വീണ്ടും ഒരു ദിവസം കൂടി കുറയും. എണ്ണി കുറുക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ നിന്നും രണ്ടു ദിവസം മാറിയാൽ യാത്രാ പ്ലാനിൽ കാര്യമായ മാറ്റങ്ങൾ സംഭവിക്കും. 

എന്തു ചെയ്യും ??

നിൽക്കണോ, പോകണോ എന്നാലോചിച്ചു നിന്ന ശേഷം, എന്റെ തീരുമാനം ബസ്സിലേക്കു തന്നെ മടങ്ങാനായിരുന്നു. ബാസ്‌പാ നദിയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട്, ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തെ വീണ്ടും വീണ്ടും നോക്കി ഞാൻ പതിയെ ബസ്സിലേക്കു നടക്കുകയാണ്..

റെക്കോങ് പിയോയിലേക്ക് പോകാനായി നിൽക്കുന്ന ഗ്രാമവാസികൾക്കിടയിലൂടെ, ബസ്സിൽ കയറി, സീറ്റിൽ വച്ചിരുന്ന സാധനങ്ങളും ഡിക്കിയിലിരുന്ന ബാഗും വലിച്ചെടുത്ത്, HRTC ബസ്സിനോട് ടാറ്റാ പറഞ്ഞു ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി. 

വരുന്നത് വരട്ടെ, മനസ്സിന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളാണ് യാത്രയിലെ ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷം. അതിനു വേണ്ടിയാണല്ലോ നമ്മൾ സഞ്ചരിക്കുന്നത്. ഇന്നെന്തായാലും ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തെ അനുഭവിക്കാൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു മുന്നിൽ കാണുന്ന വഴിയിലൂടെ നടക്കുകയാണ്.

ഇപ്പൊ ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴ തുടങ്ങി. നല്ല തണുത്ത സൂചിത്തുള്ളികൾ മുഖത്തു പതിച്ചപ്പോൾ എന്താ സുഖം. അൽപ്പ നേരം ആകാശത്തേക്കു  തലയുയർത്തി മഴയെ പുണർന്ന ശേഷം, കണ്ണടയിൽ നിറഞ്ഞ തുള്ളികൾ തുടച്ചു നിൽക്കുമ്പോഴാണ് അവൻ വന്നു വിളിക്കുന്നത്. 

എന്നെപോലെ ഒറ്റയ്ക്ക് ചിത്ഗുൽ കാണാൻ വന്ന യാത്രികനാണ്. പേര് രഘു, ഇവിടെ റൂം കിട്ടുമോയെന്നാണ് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോദ്യം. മറുപടിയായി.. എന്റെ കയ്യിൽ ടെന്റുണ്ടെന്നും, ഒരുമിച്ചു പിച്ച് ചെയ്യാമെന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മഴ നനയാതിരിക്കാൻ അരികിൽ കണ്ട കെട്ടിടത്തിലേക്ക് കയറി നിന്നു..

ഈ മഴയത്ത് ക്യാമ്പിംഗ് നടക്കുമോ എന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമാണ്. എന്തായാലും ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും ഓരോ ചൂടൻ ചായയും അകത്താക്കി റൂമന്വേഷിച്ചു നടപ്പു തുടങ്ങി. 

ഡൽഹി സ്വദേശിയാണ് രഘു. എന്നെ പോലെ നിബന്ധനകൾ ഇല്ലാതെ യാത്ര ചെയ്യാനിഷ്ടപ്പെടുന്ന വ്യക്തി. വളരെ കുറച്ചു നേരത്തെ സംസാരം കൊണ്ടു തന്നെ ഞങ്ങൾ നല്ല കൂട്ടുകാരായി. 

ഇവിടെ ഞങ്ങൾ കയറി നോക്കിയ പല മുറികൾക്കും 500 രൂപ മുതൽ പറഞ്ഞപ്പോ ഞാൻ ഒഴിഞ്ഞു മാറി. നല്ല വൃത്തിയുള്ള മുറിക്ക് 250 രൂപ ഷെയർ അധികമല്ലെങ്കിലും ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിൽ ക്യാമ്പ് ചെയ്യാനുള്ള ആഗ്രഹത്താൽ ഞാൻ രഘുവിനെ എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞു മനസ്സു മാറ്റി..

പുഴയോരത്തു ടെന്റടിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന വിശ്വാസത്തിൽ ഞങ്ങൾ താഴേക്കു നടക്കുകയാണ്. കൃഷിയിടങ്ങൾ കടന്നു താഴേക്കു പോകുന്ന നടപ്പാതയിൽ നിന്നു നോക്കുമ്പോ വലതു വശത്തായി കുറെ ക്യാമ്പിംഗ് ടെന്റുകൾ കാണുന്നു. പോയി നോക്കാമെന്ന ഉദ്ദേശത്തിൽ ഞങ്ങളങ്ങോട്ട് നടന്നു. 

ബാസ്‌പാ നദിയുടെ ചാരെയായി സജ്ജീകരിച്ച  മനോഹരമായൊരു ക്യാമ്പിംഗ് നിലമാണിത്. പരിസരത്ത് ആരേയും കാണാത്തതിനാൽ, തൊട്ടടുത്തു കണ്ട ഒറ്റമുറി കെട്ടിടത്തിൽ മുട്ടി വിളിച്ചപ്പോ ഒരാൾ വന്നു. 300 രൂപ കൊടുത്താൽ സ്വന്തം ടെന്റ് കെട്ടാൻ സമ്മതിക്കും. ഗുണം, ഇവിടെ തന്നെ ഭക്ഷണം കിട്ടും, മൊബൈൽ ചാർജ് ചെയ്യാം, രഘുവിന് ഒരു സ്ലീപ്പിങ് ബാഗും തരാമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോ പിന്നെ ഒന്നും നോക്കിയില്ല. പരമാവധി സംസാരിച്ചു 200ൽ ഒതുക്കിയ ശേഷം നദിക്കരയിലെ പുൽ തകിടിയിൽ ഞങ്ങൾ കൂടാരം കെട്ടുകയാണ്.

ടെന്റടിക്കാൻ പഠിക്കണമെന്ന രഘുവിന്റെ അവശ്യ പ്രകാരം എല്ലാം കാണിച്ചു കൊടുത്തു. ഞങ്ങളുടെ ബാഗുകളും, സ്ലീപ്പിങ് ബാഗും ടെന്റിൽ ഭദ്രമാക്കി വാതിലടച്ച ശേഷം പരിസരത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു..

എന്തു മനോഹരമായ താഴ് വാരം. പുൽത്തകിടിയിൽ കെട്ടിയ ഞങ്ങളുടെ കൂടാരത്തിനപ്പുറം ബാസ്‌പാ നദി പതഞ്ഞൊഴുകുന്നു. അകലേക്ക് നോക്കിയാൽ സാക്ഷാൽ ഹിമാലയം. ഈ ഗ്രാമത്തിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ സ്ഥലം തന്നെ ക്യാമ്പിങ്ങിന് കിട്ടിയതിൽ നല്ല സന്തോഷം തോന്നുന്നു. 

സമയം നാലേ മുപ്പത്‌:

ഞാനും രഘുവും ആ ഒറ്റ മുറി കെട്ടിടത്തിൽ നിന്ന് ഓരോ മാഗിയും വാങ്ങി ബാസ്‌പാ നദിക്കരയിലിരുന്നു കഴിക്കുകയാണ്. തണുത്ത അന്തരീക്ഷത്തിൽ ചൂടുള്ള മാഗി സൂപ്പ് ആസ്വദിക്കുമ്പോ കാതിലൊരു കിന്നാരം പോലെയീ നദിയിലെ ഓളങ്ങൾ ഒഴുകുന്നു..

ഖൽബിന്റെ ആഗ്രഹം നിറവേറ്റാൻ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചവനാണ് ഞാൻ. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിൽ ചെന്ന് അവൾക്കൊരു സന്ദേശമയക്കണം. അവൾക്കെന്നു പറഞ്ഞാൽ, എന്റെ പാത്തൂന്.

എന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളിൽ നിന്നും അകന്നു മാറിയോ എന്നൊരു തോന്നലുണ്ടെങ്കിലും, ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ബസ്സു കയറാൻ തോന്നിയ നിമിഷത്തെ സ്മരിച്ചു. ഒറ്റ ഒരു നിമിഷത്തെ തീരുമാനം കൊണ്ടാണല്ലോ ഞാനിപ്പോ ഈ നദിക്കരയിൽ ഇരിക്കുന്നത്. കൂട്ടിന് ദാ ഇവനും..

ഭക്ഷണത്തിനു ശേഷം, ഞങ്ങൾ ടെന്റടിച്ച സ്ഥലത്ത് നിന്നു നോക്കുമ്പോ കാണുന്ന പാലം ലക്ഷ്യമാക്കി നടക്കുകയാണ്. തണുത്ത കാറ്റു വീശുന്ന സായാഹ്നത്തിൽ, ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി, ഒരു ഹിമാലയൻ ഗ്രാമത്തിലൂടെ ഓരോ കാലടിയും വെക്കുമ്പോ വല്ലാത്ത അനുഭൂതി പോലെ...

ഒരിക്കലും നടക്കില്ലെന്ന് കരുതിയ പകൽ കിനാവുകൾ പുലരുമ്പോൾ ഏതോ സ്വപ്ന ലോകത്തെന്ന പോലെ ഞാൻ നടക്കുകയാ. നദിക്കരയിൽ നിന്നു നോക്കിയാൽ കാണുന്ന വനത്തിൽ നിന്നും കുരുവികളുടെ ശബ്ദം കേട്ടു തുടങ്ങി. ഇളം മഞ്ഞിനാൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന പഴയ പാലത്തിലൂടെ ഞാനും രഘുവും ബാസ്‌പാ നദിക്കപ്പുറമുള്ള കാണാ കാഴ്ചകൾ തേടി നടപ്പു തുടർന്നു..

ഇപ്പൊ വീണ്ടും നൂൽ മഴ തുടങ്ങി. പാലം കടന്ന് മുന്നിൽ കണ്ട പുൽ തകിടിയിലൂടെ നടക്കും നേരം ആരോ ഞങ്ങളുടെ പിന്നാലെ വരും പോലെ. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോ, ക്യാമ്പിംഗ് ഓണറുടെ വളർത്തു നായയാണ്. കൂടെ വേറൊന്നും. ഞങ്ങൾ നിൽക്കുമ്പോ അവ നിൽക്കും, മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോ പിന്നാലെ വരുന്നു. ആദ്യം പേടിച്ചെങ്കിലും ഉപദ്രവിക്കില്ലെന്നു മനസ്സിലായപ്പോ നടപ്പു തുടരുകയാണ്..

പലതും സംസാരിച്ചു കൊണ്ടാണ് നടക്കുന്നത്. ഇരുവരുടേയും യാത്രാ അനുഭവങ്ങളാണ് പ്രധാനമായും. ഒരേ മനസ്സുള്ളവർ കണ്ടു മുട്ടിയാൽ അങ്ങനെയാണല്ലോ. എന്തായാലും വലിയ ആഗ്രഹങ്ങളായ Triund , ചന്ദ്രശില തുടങ്ങിയ ട്രെക്കിങ്ങുകൾ നടത്തിയിട്ടുള്ള രഘുവിൽ നിന്നും വിലപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ജോലിത്തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് മുക്തി നേടാൻ ഇടക്കിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് ഹിമാലയം കറങ്ങുന്ന വ്യക്തിയാണ് ഇദ്ദേഹം. ജോലി ചെയ്ത് സമ്പാദിക്കുന്നത് മനസ്സിന്റെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങി ജീവിക്കാൻ കൂടിയാണെന്നാ രഘുവിന്റെ അഭിപ്രായം..

എന്തായാലും ജീവിതത്തിലൊരിക്കലും ഈ നടപ്പു മറക്കില്ല. നൂൽ മഴയുടെ പിന്നാലെ കോടമഞ്ഞും വന്നപ്പോ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്തൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് അന്തരീക്ഷം മാറിയിരിക്കുന്നു. നിരപ്പായ പുൽ മൈതാനിയിലെ വലിയൊരു പാറയിൽ കയറിയിരുന്ന ശേഷം, പൂർണ്ണ നിശബ്ദമായി പരിസരത്തെ ശബ്ദങ്ങൾ ആസ്വദിക്കുകയാണ്. ഒരുതരം നാച്ചുറൽ മെഡിറ്റേഷൻ എന്നും പറയാം..

ആദ്യം വനത്തിൽ നിന്നുള്ള കിളിനാദം മാത്രമാണ് കേട്ടത്. സമയം ചെല്ലും തോറും സാധാരണ നമ്മൾ ശ്രദ്ധിക്കാത്ത ചെറു ശബ്ദങ്ങൾ കാതിൽ വല്ലാത്ത രസത്തോടെ കേട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഈ കാറ്റിൽ പുൽനാമ്പുകൾ അനങ്ങുന്നതു പോലും ചെവിയിൽ അനുഭവിച്ച നിമിഷം, എന്റെ ചിന്തയിൽ അവൾ വരുന്നുവോ ??

അതേ..!! 
ഖൽബിലെ കിനാവുകൾ പൂർത്തീകരിക്കാനിറങ്ങിയ ഈ യാത്രയിൽ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കല്ലായിരുന്നു. തനിച്ചാണെന്ന തോന്നൽ വരുന്ന ഓരോ നിമിഷവും ഓരോ കഥയായി, അതിലെ കഥാപാത്രമായി അവളെന്റെ കൂടെ തന്നെയുണ്ട്..

ഈ താഴ് വരയിൽ, ഞാനിപ്പോ കാണുന്ന മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ, മഴയിൽ നനഞ്ഞ ഇലകൾ വകഞ്ഞു മാറ്റി, അവൾ വരികയാണ്..!! ഒരു കൂട്ടായി, മനസ്സിലെ കിനാവായി, ചിന്തകൾക്കൊരു തുണയായി..

ഹൃദയാന്തരത്തിൽ പാടുന്ന ഗസലിൻ താളത്തിൽ ഓരോ സ്വപ്നങ്ങളും വിരിയുന്ന നേരം.. ഞാനെന്റെ യാത്രയിലെ സുവർണ്ണ നിമിഷങ്ങൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു കിനാവ് കാണുകയാ...

ഈ വനത്തിൽ നിന്നു കേൾക്കുന്ന കിളിനാദങ്ങളും, മേനിയിൽ തലോടുന്ന ചെറു മഴയും, കോടമഞ്ഞും, മനസ്സിലെ സ്വപ്നങ്ങളും കൂടിച്ചേർന്ന നിമിഷം ഈ ഗ്രാമത്തെ സാക്ഷിയാക്കി ഞാനൊരു കാര്യം തീരുമാനിച്ചു..

ഇവിടെയും ഞങ്ങൾക്ക് വരണം. സൂര്യ കിരണങ്ങൾ ഭൂമിയെ തൊടുന്നൊരു പ്രഭാതത്തിൽ ഇതേ പുൽ തകിടിയിലേക്ക് കൂടാരം തുറന്നിറങ്ങണം. ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത ഓർമ്മകൾ മാത്രം കയ്യിലെടുത്ത് ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലൂടെ നടക്കണം.. 

സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നു സമയം വൈകിയപ്പോൾ രഘുവാണ് വിളിച്ചുണർത്തിയത്. നേരമിരുട്ടും മുൻപ് ഗ്രാമം നടന്നു കാണാമെന്ന അഭിപ്രായം മാനിച്ച് വിഷമത്തോടെ ഈ പുൽ തകിടിയോട് വിടപറയേണ്ടി വന്നു. പാത്തുവിനോടൊപ്പം ഇനിയും വരാമെന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട്..

ബാസ്‌പാ നദി കടന്നു ഗ്രാമത്തിന്റെ കിഴക്കേ ചരിവിലേക്ക് നടപ്പു തുടരും നേരം, പിന്നിലായി കാണുന്ന മഞ്ഞുമലകളിൽ അസ്തമയ സൂര്യന്റെ ഇളം ചുവപ്പ് കാണുന്നു. അതും നോക്കി കുറെ സമയം നിന്ന ശേഷം വീണ്ടും മുന്നോട്ടു തന്നെ നടക്കുകയാണ്..

ചിത്ഗുൽ:

 എണ്ണൂറിൽ പരം ആളുകൾ മാത്രം താമസിക്കുന്ന ഗ്രാമമാണിത്. ശൈത്യ കാലമായാൽ ഇവിടം മഞ്ഞു മൂടും. ആ സമയത്ത്, വളരെ കുറച്ചു പേരൊഴിച്ചു ബാക്കിയെല്ലാ ഗ്രാമവാസികളും കിന്നോർ ജില്ലയിലെ താഴ്ന്ന പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് കുടിയേറും..

ഉരുളക്കിഴങ്ങാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രധാന കൃഷി. ചിത്ഗുൽ കിഴങ്ങിന് മാർക്കറ്റിൽ ഇരട്ടി വിലയാണത്രെ. മഞ്ഞുകാലം വരുമ്പോ ഗ്രാമത്തിൽ താമസിക്കുന്ന ചുരുക്കം ചിലർ, അഞ്ചു മാസം കഴിയാനുള്ള ഭക്ഷണ സാധനങ്ങൾ നേരത്തെ കരുതി വെക്കും. മഞ്ഞു വീഴ്ച്ച തുടങ്ങിയാൽ അടക്കുന്ന രക്ച്ചം പാസ്സ് പിന്നെ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് തുറക്കുക. അതു വരെ അവർക്ക് പുറം ലോകവുമായി ബന്ധമില്ല. വല്ലപ്പോഴും വന്നു പോകുന്ന BSNL network മാത്രമേ ആകെയുളളൂ. മഞ്ഞു കാലത്ത് അതുമില്ല. ഇവിടെയുള്ള ഒരു വൃദ്ധനോട് സംസാരിച്ച രഘുവാണ് എനിക്ക് തർജമ ചെയ്തു തന്നത്.

പിന്നെ ഏറ്റവും അത്ഭുതപ്പെട്ടതും, വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസവുമായൊരു കാര്യമുണ്ട്..

ദാ, മുന്നിൽ കാണുന്ന ആ മലയ്ക്കപ്പുറം ചൈനയാണത്രേ. പടച്ചോനെ, ഇപ്പോഴാണ് ഞാൻ വന്നു നിൽക്കുന്നത് എവിടെയാണെന്ന് ഏകദേശ ധാരണ ലഭിച്ചത്. അതായത്, ഇന്ത്യയുടെ മാപ്പിൽ മുകളിലായി വലത്തേയറ്റത്ത്. ഈ യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ പോലും കരുതിയില്ല ഇവിടെയൊക്കെ എത്തുമെന്ന്. എല്ലാം ഒരു നിമിത്തം..

ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് ഇവിടെ വരെയെത്താൻ എഴുന്നൂറ്റി നാൽപ്പത് രൂപാ മാത്രമേ യാത്രാ ഇനത്തിൽ ചിലവായുള്ളൂ എന്നത് വേറൊരു അത്ഭുതം. എന്തായാലും എന്റെയീ യാത്ര കൊണ്ട് മറ്റുള്ളവർക്ക് ഉപകാരമാവണമെന്ന ഉദ്ദേശത്തിൽ സകല കണക്കുകളും, ബസ് സമയങ്ങളും മറ്റു പ്രധാന കാര്യങ്ങളും അപ്പപ്പോൾ ഡയറിയിൽ എഴുതുന്നുണ്ട്..

ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിന്റെ കാഴ്ചകൾ തേടി ഞാനും രഘുവും നടക്കുകയാണ്. വഴിയോരങ്ങളിൽ സൊറ പറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മുഖം ചുളിഞ്ഞ ആളുകൾ. തലയിൽ വലിയ കൊട്ടയുമേന്തി വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ. ഗ്രാമത്തിന്റെ ഒത്ത നടുക്കായി സജ്ജീകരിച്ച ബാഡ്മിന്റൺ കോർട്ടിൽ കളിക്കുന്ന കുട്ടികൾ, അതു കണ്ടു നിൽക്കുന്ന ആളുകൾ. അങ്ങനെ എല്ലാം കണ്ടു കണ്ട് ഞങ്ങളെത്തിയത് ചിത്ഗുലിലെ ബുദ്ധ ക്ഷേത്രത്തിന് മുൻപിലായിരുന്നു..

ഞങ്ങളെ കണ്ടതും വലിയ ഗോപുര വാതിൽക്കൽ കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന കുട്ടികൾ വേഗം അകത്തേക്കോടി. ചെറിയൊരു കൗതുകത്തോടെ അകത്തേക്കു കയറിയപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച്ച രസകരം..

കല്ലു പാകിയ മുറ്റത്തു കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരുപാട് കുട്ടികൾ. ഞങ്ങളെ കണ്ടതും കുഞ്ഞു കുട്ടികൾ ഓടി വന്നു കൈ പിടിച്ചു ഹായ് പറഞ്ഞും ക്യാമറയിൽ നോക്കി ഗോഷ്ടികൾ കാണിച്ചും ഓടി മറയുന്നു. കൊച്ചു കുട്ടികളോട് ഇടപഴകുന്നത് വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന എനിക്ക് മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവമായി ഈ ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ..

അറുന്നൂറോളം വർഷങ്ങൾ പഴക്കമുള്ള ക്ഷേത്രമാണിത്. അങ്ങനെ അവിടെ കുറേ സമയം കുട്ടികളോടൊപ്പം ചെലവഴിച്ച ശേഷം പിന്നിലെ വാതിലിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടപ്പു തുടരുകയാണ്‌. സമയം ഏഴു മുപ്പതു കഴിഞ്ഞിട്ടും നേരം ഇരുട്ടിയിട്ടില്ല. നമ്മുടെ നാട്ടിൽ അഞ്ചു മണിയായ അവസ്ഥ.

സമയം ചെല്ലും തോറും തണുത്ത കാറ്റു വീശാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ചുറ്റും നിരന്നു നിൽക്കുന്ന ഹിമാലയൻ പർവതങ്ങളിൽ കോടമഞ്ഞു നിറയുന്ന കാഴ്ച്ച അത്ഭുതത്തോടെ ഞങ്ങൾ കാണുകയാണ്..

സമയം എട്ടായതും അന്തരീക്ഷം നീല നിറത്തിലേക്ക് മങ്ങി തുടങ്ങി. കൂടുതൽ ഇരുൾ വീഴും മുൻപ് ഞങ്ങൾക്ക് ടെന്റിലെത്തണം. ഇപ്പോ തിരിച്ചു നടക്കുകയാണ്. ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമത്തിലെ കൃഷി പാടങ്ങൾക്കരികിലൂടെ തണുത്ത് വിറച്ചു നടക്കും, ഒരത്ഭുത കാഴ്ച്ച കണ്ട് ഞങ്ങൾ രണ്ടും അന്തം വിട്ടു നിന്നു പോയി..

അങ്ങു ദൂരെ മലനിരകളുടെ അപ്പുറത്തു നിന്ന് ചന്ദ്രനുദിക്കുകയാണ്. എന്തു മനോഹരമായ കാഴ്‌ച്ച. ജീവിതത്തിൽ ഇന്നേ വരെ ഇങ്ങനൊരു ചന്ദ്രോദയം കണ്ടിട്ടില്ല..

ആകാശത്തിന്റെ നിറം നീലയിലേക്കു മാറിയ നേരം, ഒരു മഞ്ഞുമലയുടെ മുകൾ ഭാഗം ചന്ദ്രപ്രഭയാൽ വെട്ടി തിളങ്ങുന്നു. ഇതു കണ്ടതും അതീവ സന്തോഷത്താൽ രഘു തുള്ളി ചാടുകയാണ്. ഇത്തരം കാഴ്ച്ച അപൂർവ്വമായേ കാണാൻ കഴിയൂ എന്ന് കേട്ടപ്പോ എനിക്കും വല്ലാത്ത സന്തോഷം..

ഒരു പ്രതീക്ഷയുമില്ലാതെ യാത്ര തുടങ്ങിയ എനിക്കായി പ്രകൃതിയൊരുക്കിയ ഇന്ദ്രജാലം. സ്വപ്നമേത്, സത്യമേത് ഇന്ന് വേർതിരിക്കാൻ പ്രയാസപെടുന്ന ഈ നിമിഷത്തിൽ, പരസ്പരം ഒരു വാക്കു പോലും മിണ്ടാതെ ഞങ്ങൾ രണ്ടും കൊതിയോടെ കണ്ടു നിൽക്കുകയാണ്. പറയാൻ കഴിയാത്ത എന്തോ ഒരു ഫീലിംഗ് ശരീരത്തെ മയക്കിയിരിക്കുന്നു..

കിഴക്കു നിന്നും വീശിയടിക്കുന്ന, ഈ കുളിരുള്ള കാറ്റു പോലും ഞങ്ങൾക്കു വേണ്ടി വന്ന പോലെ, നിലാവിന്റെ നീല പ്രഭയാൽ തിളങ്ങി നിൽക്കുന്ന ആ മഞ്ഞുമലയിലാണ് എന്റെ മനസ്സിപ്പോൾ..

എന്റെ ഇഷ്‌കിന്റെ ഉയരങ്ങളിൽ കാത്തു വച്ച കിനാവിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ, ഇതു പോലുള്ള കാഴ്ചയൊന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ലായിരുന്നു. ഇതും കണ്ടിങ്ങനെ നിൽക്കുമ്പോ മനസ്സിൽ വീണ്ടും കഥകൾ നിറയുകയാണ്..

ഇതു പോലൊരു സന്ധ്യാ നേരം, തണുപ്പകറ്റാൻ വലിയൊരു കമ്പിളി ചുറ്റി രണ്ടു പേർ ഇരിക്കുകയാണ്. കയ്യിൽ ചൂടു പറക്കുന്ന കട്ടൻ ചായ. അരികിൽ ചെറുതായി തീ കൂടിയിരിക്കുന്നു. അതിൽ നിന്നും പറന്നു പൊങ്ങുന്ന തീപ്പൊരികൾ അവരുടെ ദേഹത്തേക്ക് പറക്കുന്നു.

മാമലകൾക്കപ്പുറത്തു നിന്നു ചന്ദ്രനുദിക്കുന്ന കാഴ്ച്ച കാണുകയാണവർ. തോളുകൾ ചേർന്നുരുമ്മി, തലകൾ ചേർത്തു വച്ച്. പ്രണയ ചിഹ്നത്തിന്റെ ആകൃതിയിൽ അവരിങ്ങനെ ഇരിക്കുകയാണ്. പിന്നണിയായി ഒരു പഴയകാല ഗാനവും..


"അന്തിവെയിൽ പൊന്നുതിരും..
     ഏദൻ സ്വപ്നവുമായ്‌..

വെള്ളിമുകിൽ പൂവണിയും
      അഞ്ചന താഴ്‌വരയിൽ..

കണി മഞ്ഞു മൂടുമീ.. 
     നവ രംഗ സന്ധ്യയിൽ..

അരികേ വാ.. മധു ചന്ദ്ര ബിംബമേ..

ഹൃദയാന്തരത്തിൽ ഞാൻ കാത്തു വെക്കുന്ന ആഗ്രഹങ്ങളിലേക്ക്, മനോഹരമായ ഒരേടും കൂടി സമ്മാനിച്ച ശേഷം പൂർണ്ണ ചന്ദ്രൻ മേഘങ്ങൾക്കുള്ളിലേക്കു വലിഞ്ഞു..

കണ്ട സ്വപ്നങ്ങൾ സത്യമാവണേ, എന്ന പ്രാർത്ഥനയിൽ രഘുവിനോടൊപ്പം ടെന്റിലേക്കു നടന്നപ്പോഴും, ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോളും, രഘു എന്നോട് സംസാരിക്കുമ്പോഴും ഞാനാ മഞ്ഞുമലയിൽ തന്നെയായിരുന്നു..

ബാസ്‌പാ നദിയുടെ ഓരത്തായി ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു കിനാവുകൾ മെനയുമ്പോൾ രഘു ഉറക്കം പിടിച്ചിരുന്നു. വീട്ടിൽ നിന്നും ആയിരക്കണക്കിന് കിലോമീറ്റർ അകലെ, ചൈനാ അതിർത്തിയിലെ ഒരു കുഞ്ഞു ഗ്രാമത്തിൽ ഈ നിമിഷം മാത്രം ആസ്വദിച്ചു ഞാനിരിക്കുകയാ..

ഇനി നാളെ വെളുപ്പിന് ആറു മണിയുടെ റെക്കോങ് പിയോ ബസ്സ് പിടിക്കണം. അവിടെ ചെന്നിട്ട് ബാക്കി തീരുമാനിക്കാം. കഴിയുമെങ്കിൽ കൽപ്പ ഗ്രാമം സന്ദർശിക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ നാളെ തന്നെ കാസ ഭാഗത്തേക്ക് പോകാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ അങ്ങനെ. എന്തായാലും ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെ പോസ്റ്റോഫീസിൽ എനിക്കെത്തണം..

അൽപ്പമെങ്കിലും കണ്ണടക്കാനായി ടെന്റിൽ കയറിയപ്പോഴും ആ ചന്ദ്രോദയത്തിന്റെ വെള്ളി വെളിച്ചമാണ് മനസ്സിൽ. ഒറ്റ നിമിഷത്തെ തീരുമാനം കൊണ്ട് ഒരായുസ്സിന്റെ അനുഭവങ്ങൾ തന്ന ചിത്ഗുൽ ഗ്രാമമേ..

ഒരിക്കൽ കൂടി ഞാൻ വന്നിരിക്കും,
എന്റെ പാതി ജീവനേയും കൊണ്ട്...


ഇന്നത്തെ യാത്രയുടെ വീഡിയോ
https://youtu.be/wohx7Pv-KOw
www.sancharangal.blogspot.in

       - തുടരും
______________________________